طراحي مجتمع مسكوني با هدف بازگشت به مفهوم خانه و محله ايراني

ﺧﺎﻧﻪ، ﺧﺎرج از ﻣﻔﻬﻮم و ﻣﻌﻨﺎى ﻇﺎﻫﺮى ﺧﻮد، ﻣﻜﺎﻧﻰ ﺑﺮاى ﺷﻜﻞﮔﻴﺮى ﻣﻌﻨﻮﻳﺖ آدﻣﻰ در ﻃﻮل ﺗﺎرﻳﺦ ﺑﻮده اﺳﺖ و ﻫﻤﺎﻧﻄﻮر ﻛﻪ ﻣﻰداﻧﻴﻢ آﺑﺎدى ﺧﺎﻧﻪﻫﺎ ﻧﻪ ﺑﻪ ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن آنﻫﺎ، ﺑﻠﻜﻪ ﺑﻪ روح ﺟﺎرى در آنﻫﺎ واﺑﺴﺘﻪ اﺳﺖ . ﻃﺮاﺣﻰ ﻣﺠﺘﻤﻊ ﻫﺎى ﻣﺴﻜﻮﻧﻰ اﻣﺮوز در دو ﻗﺎﻟﺐ واﺣﺪ ﻣﺴﻜﻮﻧﻰ و ﻣﺤﻴﻂ ﻣﺴﻜﻮﻧﻰ اﻧﺠﺎم ﻣﻰ ﭘﺬﻳﺮد. در ﻫﺮ دو ﻣﻮرد ﻣﺸﺎﻫﺪه ﻣﻰ ﺷﻮد ﻛﻪ ﻣﻮارد ﻃﺮاﺣﻰ ﺷﺪه ﻛﺎﻣﻼ ﻳﻜﻨﻮاﺧﺖ و ﺗﻜﺮارى ﺷﺪه اﻧﺪ و ﻫﺮ دوى آنﻫﺎ از ﻳﻚ اﻟﮕﻮى ﺛﺎﺑﺖ ﭘﻴﺮوى ﻣﻰ ﻛﻨﻨﺪ و ﺗﻨﻬﺎ ﺗﻔﺎوﺗﻰ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ دارﻧﺪ، ﻋﻨﺎوﻳﻨﻰ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻳﻚ ﺧﻮاﺑﻪ، دو ﺧﻮاﺑﻪ، ﺳﻪ ﺧﻮاﺑﻪ و ... اﺳﺖ، ﺑﻪ ﺗﻌﺒﻴﺮ ﻣﺎ دﻳﮕﺮ ﺧﺒﺮى از آن ﻋﻨﺎﺻﺮى ﻛﻪ در ﻣﻌﻤﺎرى ﺳﻨﺘﻰ ﺧﻮد ﺑﻪ ﻛﺎر ﻣﻰ ﺑﺮدﻳﻢ ﻧﻤﻰ ﺑﺎﺷﺪ. روش ﺗﺤﻘﻴﻖ از ﻧﻮع ﻧﻈﺮى -ﻛﺎرﺑﺮدى اﺳﺖ، داراى دو ﺑﺨﺶ اﺳﺎﺳﻰ ﻣﻰﺑﺎﺷﺪ: ﺑﺨﺶ اول ﺑﻪ ﺷﻨﺎﺧﺖ ﻋﻨﺎﺻﺮ ﻫﻮﻳﺖﺳﺎز ﻣﻌﻤﺎرى محله ايي ايراني ﻣﻰﭘﺮدازد و ﺳﭙﺲ ﺑﺨﺶ دوم آن ﻧﻴﺰ در ﭘﻰ اﻳﺠﺎد ﺑﺴﺘﺮى ﻣﻨﺎﺳﺐ ﺑﺮاى ﺑﻪ ﻛﺎر ﮔﻴﺮى و اﺣﻴﺎ ﻋﻨﺎﺻﺮ ﻣﻌﻤﺎرى ﺳﻨﺘﻰ ﺧﺎﻧﻪ دﻳﺮوز در ﻃﺮاﺣﻰ ﻣﺠﺘﻤﻊ ﻣﺴﻜﻮﻧﻰ اﻣﺮوز اﺳﺖ . ﺑﺨﺶ اول ﺑﺎ روش ﻣﻄﺎﻟﻌﺎت ﻛﺘﺎﺑﺨﺎﻧﻪاى، ﻣﻨﺎﺑﻊ اﻳﻨﺘﺮﻧﺘﻰ و ... و ﻣﺘﻜﻰ ﺑﺮ روش ﺗﺠﺮﺑﻪ اﻃﻼﻋﺎت و ﻃﺒﻘﻪﺑﻨﺪى ﻣﻮﺿﻮﻋﻰ و ﻣﻮﺿﻌﻰ ﻣﺒﺎﺣﺚ اﺳﺖ و ﺑﺨﺶ دوم ﺑﺎ اﺗﻜﺎ ﺑﻪ داﻧﺶ ﺗﺠﺮﺑﻰ اﺳﺘﺎد راﻫﻨﻤﺎ در دروس واﺑﺴﺘﻪ و ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﺳﻮال اوﻟﻴﻪ ﭘﺮوژه و ﻫﻤﻴﻦ ﻃﻮر داﻧﺶ و ﺗﺠﺮﺑﻪ ﮔﺬار از ﻓﺮآﻳﻨﺪﻫﺎى ﻣﺘﻨﻮع ﻃﺮاﺣﻰ در دوران ﺗﺤﺼﻴﻞ، ﺑﻪ ﺗﻮﻟﻴﺪ راﻫﺒﺮدﻫﺎ و راﻫﻜﺎرﻫﺎى ﻣﻨﺎﺳﺐ ﺧﻮاﻫﺪ ﭘﺮداﺧﺖ. اﻳﻦ ﭘﺮوژه ﺳﻌﻰ دارد، ﺑﺎ ﺷﻨﺎﺧﺖ ﻋﻨﺎﺻﺮ ﻫﻮﻳﺖﺳﺎز و ﺧﺎﺳﺘﮕﺎه آﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﺻﻮرت ﺧﻼﻗﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﻃﺮاﺣﻰ ﻣﻮاردى ﻫﻤﺖ ﮔﻤﺎرد ﻛﻪ اﻟﮕﻮى ﺟﺪﻳﺪى از ﻣﺴﻜﻦ ﺑﺮاى زﻧﺪﮔﻰ آﭘﺎرﺗﻤﺎﻧﻰ اﻣﺮوزﻣﺎن ﺑﺎﺷﺪ.