ارزيابي پتانسيل روانگرايي خاك با روش سرعت موج برشي Vs با استفاده از روابط تجربي درمنطقه چالوس و نوشهر

روانگرايي يكي از شايع ترين اثرات تغيير شكل زمين در اثر وقوع زمين لرزه است و اغلب علت اصلي آسيب و تخريب ساختمان ها و زير ساخت ها مي باشد . بروز پديده ي روانگرايي در حين زلزله مي تواند خسارات زيادي به شريان هاي حياتي، كج شدن و فرو رفتن سازه هاي رو زميني و بالا آمدن سازه هاي سبك مدفون در خاك (مثل لوله ها) و پر شدن چاه هاي آب گردد. منطقه مورد مطالعه ( گستره چالوس و نوشهر) در نوار ساحلي درياي خزر واقع شده و بر روي مواد سست آبرفتي واقع شده و در طول تاريخ، شاهد زلزله هاي متعددي بوده است. از اين رو مي تواند مستعد روانگرايي باشد.. در اين تحقيق، روش سرعت موج برشي (Vs) با استفاده از طرح ارائه شده توسط اندروس و استوك و به كاربردن 5 رابطه تجربي جهت ارزيابي پتانسيل روانگرايي خاك هاي شهرهاي چالوس و نوشهر با فرض شرايط سمنتاسيون و بدون سمنتاسيون مورد استفاده قرار گرفته است. سپس با استفاده از روش ايواساكي شاخص پتانسيل روانگرايي (PL) محاسبه شده است. با توجه به توزيع گمانه هاي مورد ارزيابي كه در قسمت رسوبي گستره مورد مطالعه با سن كمتر از 10000 سال قرار دارند، جواب هاي با شرايط بدون سمنتاسيون مورد قبول مي باشند؛ لذا با توجه به اين مطلب ، از ميان 46 حلقه گمانه، تحليل شده، 35 گمانه مستعد روانگرايي هستند كه بيشتر آن ها در شهرستان نوشهر واقع شده اند. همچنين با توجه به مقادير شاخص پتانسيل روانگرايي بدست آمده در گستره مورد مطالعه با فرض شرايط بدون سمنتاسيون خاك، مشاهده مي شود كه 7/8 درصد گستره مورد مطالعه در محدودة 0PL = ، 15/2درصد در محدودة 5 PL 0، 3/41 درصد در محدود 15 PL 5 و 8/34درصد در محدودة 15 PL قرار دارند. نظر به اين كه عمق سطح ايستابي يك پارامتر مهم در روانگرايي خاك يك منطقه مي باشد، درگستره مطالعه به دليل بالا بودن سطح ايستابي، با توجه به نزديكي به دريا احتمال روانگرايي بالا مي رود و نتايج به دست آمده را تاييد مي كند.