جايگاه احيا بافتهاي تاريخي شهري ايران در توسعه گردشگري

بافت هاي تاريخي به عنوان هسته هاي اوليه در شكل گيري حيات بشري در مناطق مسكوني داراي اهميت بسزايي هستند. امروزه با پيشرفت بشري و اهميتي كه به اين بافت ها در جذب گردشگر داده مي شود مي توان اهميت آن را بسيار درك نمود. با حضور گردشگر در بافت نه تنها كاربري هاي جاري در زندگي عادي و بومي بافت به نفع خواسته هاي گردشگرها تغييرات بنيادي پيدا مي كند، بلكه اخلاق و عادات مردم ساكن در بافت نيز گردشگرپسند مي شود. به همين دليل شخص حاضر در بافت براي درك لايه هاي اصيل حيات بومي، بايد لايه هاي مختلفي از حيات مصنوعي را كنار بزند. هدف اين مقاله ارائه راهكارهايي جهت نزديكي گردشگر به حفاظت از حيات اصيل جاري در بافت تاريخي است. نوع تحقيق به صورت كاربردي- توسعه اي است و روش تحليل آن توصيفي- تحليلي است. نتايج حاصل از يافته ها بيان مي دارد از جمله مهم ترين راهكارهاي احيا مي تواند تجميع بناهاي منفرد با هم در عمق بافت به جاي تجميع بناهاي در معرض دسترسي، نگاه به آثار به عنوان موجودي زنده و آرامش دهنده و همچنين احيا اثر با كاربري گذشته آن مي تواند باشد.