بررسي راهكارهاي استفاده از انرژي خورشيدي جهت رسيدن به ساختمان انرژي صفر

مسئله بحران انرژي و پيامدهاي زيست محيطي ناشي از آن، بدون شك يكي از مهم ترين مسايلي است كه انسان معاصر با آن رو به روست. آمار دپارتمان انرژي آمريكا در سال 2012 نشان مي دهد كه بيش از 40% انرژي مصرف سالانه در دنيا در بخش ساختمان مصرف مي گردد و سهم منابع انرژي تجديدپذير در اين ميان بسيار ناچيز و در حدود 2% گزارش شده است. اين مسئله، توجه طراحان و برنامه ريزان را به استفاده گسترده از انرژي هاي تجديدپذير در ساخت و ساز معطوف نموده و تلاش هاي موفقي در اين زمينه انجام گرفته است. ايران به عنوان يكي از كشورهاي در حال توسعه با حجم ساخت و ساز بالا، نياز ويژه اي به دستيابي به دانش انرژي هاي نو و بكارگيري آن در معماري دارد. گروه هاي مختلف طرفدار محيط زيست، عمدتاً خواستار حفظ و احياء محيط زيست، استفاده از فنآوري همگون با محيط طبيعي، بازيافت ضايعات صنعتي و استفاده از انرژي هاي پاك هستند. انرژي خورشيدي خود منبع اصلي تمامي انرژي ها است و انرژي خود را به صورت مستقيم و غيرمستقيم به انواع مختلف انرژي تبديل مي كند. كشور ايران روي كمربند خورشيدي جهان قرار گرفته و ميزان تابش خورشيدي اش بالاتر از ميزان متوسط جهاني است. بطور متوسط در ايران ساليانه 280 روز آفتابي وجود دارد و هر مترمربع از خاك ايران حدوداً دو هزار كيلووات در ساعت، انرژي كسب مي كند. در اين پژوهش ضمن پرداختن به روش هاي استفاده از انرژي خورشيد كه شامل سيستم هاي فعال، سيستم هاي غيرفعال، و سيستم هاي مركب مي باشد، به تشريح انواع اصلي سيستم هاي خورشيدي فعال و سيستم هاي خورشيدي غيرفعال در ساختمان خواهيم پرداخت