كاركرد آب در معماري ايراني پس از اسلام و شيوه هاي نوين بهره گيري از آب در سكونتگاههاي معماري معاصر

آب يكي از حياتي ترين عناصر طبيعي به شمار مي رود كه سرمنشا آباداني است و به دليل ويژگيهايي چون پاك كنندگي از دير باز ركن اصلي تمام اديان الهي بوده و همانطور كه مي دانيم با توجه به ويژگيهاي خاصش چون صدا، بافت، بو، رنگ و همچنين ايجاد حس رطوبت و خنكي بسته به حالتهاي مختلف سكون و مواج بودن كه باعث فعال كردن حواس و ادراك انسان و القاي حس آرامش، آسايش زيستي و تقدس بخشي به فضا از ديرباز دستمايه كار معماران ايراني قرار ميگرفت، اما در معماري معاصر تلاشي براي خلق روش هاي نوين بهره گيري از آب در معماري صورت نگرفته است و حركت بي وقفه جوامع به سمت استفاده روزافزون از تكنولوژي، منجر به كم رنگ يا فراموش شدن شيوه هاي استفاده از آب در معماري معاصر شده است، . در اين رابطه از طراحي معماري مرتبط با اين پديده سخن خواهيم گفت و سعي مي كنيم با يادآوري اين بناها، درك اصول به كار رفته در آن ها و تطبيق آنها با فضاهاي عملكردي امروزي بتوان مقدمه اي براي استخراج شيوه هاي نوين براي بهره گيري از آب در ساختمانهاي امروزي را فراهم نمود. زيرا اهميت دادن به آب اگرچه جزو شاخصه هاي معماري ايراني است اما نقادان معماري معاصر از فقدان اين ويژگي معماري ايراني در معماري معاصر گله مند هستند. از اين رو علل فقدان اين عنصر آرامش بخش در معماري معاصر ايران نيز مورد كنكاش قرار گرفته است. در اين مقاله ما بر اساس تطبيق هاي انجام شده سعي در شناساندن فضاهايي جهت طراحي فضاهاي سنتي با كاربردهاي مشابه را داشتيم كه ايده ها و راهكارهاي جديدي را در اختيار طراحان آينده و بالاخص دوست دار محيط زيست مي گذارد.