بررسي زمينه گرايي و منطقه گرايي و تأثير آن بر معماري

امروزه معماران به منظور بهبود تعامل و همزيستي طرح با بستر محيط، در فرآيند طراحي معماري و شهرسازي به مقوله هاي زمينه گرايي و منطقه گرايي گرايش قابل توجهي پيدا نموده اند كه علاوه بر جنبه كالبدي در اين حيطه به حوزه هاي ديگري نيز مي پردازند .در اين راستا، شناخت كليه عوامل تأثير گذار محيطي و انساني براي پايه ريزي كالبد زمينه امروز، ضروري بوده و توجه به اين شاخصه ها در طرح هاي موجود شهري كه شامل خصوصيات جغرافيايي، اقليمي، كالبدي، بصري، اجتماعي، فرهنگي و غيره مي باشد، از نتايجي است كه بايد در جوامع معماري و شهرسازي جهت ايجاد محيطي مطلوب براي زندگي انسان در نظر گرفته شود. در مقاله حاضر بر اين مهم دست خواهيم يافت كه زمينه گرايي و منطقه گرايي چگونه بر معماري تأثير گذارده است، فرض بر اين است كه زمينه و بستر و اقليم منطقه طراحي را تحت تأثير قرار ميدهد، اما سير تحول آن چگونه بوده است هدف پژوهش حاضر مي باشد. روش تحقيق اين مقاله به روش تحليلي-توصيفي بوده استو گردآوري اطلاعات از طريق مطالعات كتابخانه اي است.