شماره ركورد كنفرانس :
4712
عنوان مقاله :
بررسي ابعاد زمينه‌گرايي در روستاهاي تاريخي ايران
پديدآورندگان :
بهرامي اكرم دانشجوي كارشناسي ارشد معماري، دانشگاه حكيم سبزواري , كفائي الهام دانشجوي كارشناسي ارشد معماري، دانشگاه حكيم سبزواري , استاجي حسن استاديار دانشكده‌ي معماري و شهرسازي، دانشگاه حكيم سبزواري
كليدواژه :
زمينه‌گرايي , روستاهاي تاريخي ايران , معماري سنتي , فنّاوري بوم‌آورد
عنوان كنفرانس :
چهارمين كنفرانس ملي عمران، معماري و طراحي شهري
چكيده فارسي :
زمينه‌گرايي روشي در طراحي است كه به تعامل معماري، زمينه و سايت اطراف مي‌پردازد. روستاهاي تاريخي ايران به‌خوبي گواه به‌كارگيري منطقي اين اصل مي‌باشند. زمينه‌هاي كالبدي، فرهنگي، اقتصادي، اقليمي و... در آن‌ها موردتوجه قرارگرفته و به دنبال رفع نيازها از سايت پيرامون بوده‌اند. بررسي زمينه‌گرايي در روستاهاي تاريخي ايران، نشان مي‌دهد كه ازلحاظ اقليمي بناها همساز با پيرامون خود بوده اند و استفاده‌ي درست از شرايط محيطي را مدنظر قراردادند كه يكي از فوايد غيرقابل‌اغماض آن صرفه‌جويي در مصرف انرژي هست كه از دغدغه‌هاي مهم عصر حاضر مي‌باشد. اين مقاله ضمن ارائه تعاريفي روشن از زمينه به‌عنوان بستر قرارگيري آثار معماري و بررسي زمين‌گرايي در روستاهاي تاريخي ايران، به اين نكته تأكيد دارد كه استفاده از طرح‌هاي روز دنيا علي‌رغم كمك به بروز شدن بافت‌ها و بناها دربردارنده‌ي نكات منفي ازجمله عدم توجه به زمينه‌گرايي و عدم حس تعلق در ساكنين مي‌باشد. مقاله‌ي حاضر سعي به تبيين نقش و جايگاه زمينه‌گرايي در رأس نظام برنامه‌ريزي و طراحي دارد تا ضمن توضيح اجمالي معيارهاي زمينه‌گرايي و استخراج دستورالعمل‌هاي طراحي از اين رويكرد به شرح آن بپردازد و اهميت توجه به اين مبحث را مشخص كند.
