نقش زمينه گرايي و طراحي زمينه گرا در توسعه ي پايدار و شكل مسكن

مسكن به عنوان عظيم ترين شاكله ي بافت شهرهاي امروزي و اولين فضايي است كه انسان با آن رابطه برقرار مي كند و بدان خو مي گيرد. در حالي كه تاريخ معماري بيش تر به ساختمان هاي يادماني توجه ويژه اي مبذول داشته، توجه به اين قسم از معماري مهجور مانده است. به طور كلي زمينه گرايي تلاشي براي يافتن پاسخ ها و مجموعه فرآيندهايي است كه بتواند بين عوامل موجود در بستر پروژه تعامل و تعادل برقرار سازد. چگونگي تاثير بستر و زمينه و استفاده از آن در شكل گيري پروژه و ارتقاي كيفيت محيط هاي مسكوني و ارتباط و تعامل ميان عوامل مختلف و محدودكننده بستر و زمينه ي پروژه در يك متن واحد، مي تواند در يك طراحي پايدار و زمينه گرا راه گشا باشد. امروزه پروژه هايي را مي توان پايدار و موفق دانست كه چند وجهي بوده و بتوانند هم چنان كه ريشه در تاريخ، گذشته و بستر پروژه دارند نگاهي هدفمند و روشن به آينده، كاربران و نياز هاي آن ها داشته باشند. در اين پژوهش با روش كاربردي و كيفي سعي بر شناخت عوامل موثر در شكل گيري مسكن در زمينه ي خود، ايجاد تعادل بين نيروهاي سازنده ي بستر پروژه و بهترين ارتباط با زمينه ي پروژه گرديده است تا بتواند به نحو احسن ارتقا دهنده ي كيفيات زندگي ساكنين آن باشد و پاسخگوي گستره ي وسيعي از نيازها باشد.