دسترسي به سامانه دوچرخه اشتراكي بدون محدوديت مكاني ؛ مطالعه موردي شهر مشهد

از زمان اجراي اولين سامانه دوچرخه هاي اشتراكي در شهر مشهد بيش از 5 سال مي گذرد. با وجود رسيدن به حدود نيمي از اهداف اوليه در رابطه با تامين زيرساخت هاي مورد نياز، متاسفانه آمارها نشان دهنده آن است كه طرح چنان كه بايد با اقبال عمومي مواجه نبوده است. از دلايل اين موضوع مي توان به محدود شدن طرح به مجاورت مسيرهاي دوچرخه، الزام دريافت و تحويل دوچرخه صرفا در محل ايستگاه هاي ثابت، عدم دسترسي يكسان و متوازن همه شهروندان به ايستگاه هاي فعال دوچرخه و فواصل قابل ملاحظه مقصد نهايي سفر شهروندان با نزديكترين ايستگاه محل تحويل دوچرخه ها اشاره كرد. اين در حالي است كه يكي از عوامل اصلي موفقيت طرح در ساير شهرهاي بزرگ دنيا پوشش دادن همين فاصله هاي كوتاه و بلند بين ايستگاه هاي حمل و نقل عمومي تا مقاصد نهايي به وسيله دوچرخه است. به همين جهت موضوع تركيب كردن مشخصات سامانه فعلي با مشخصات سيستم هاي نوين كرايه خودرو به منظور برقراري يك سامانه شناور متوازن در سطح شهر با دسترسي آسان براي همه شهروندان در اين مقاله مورد بررسي قرار گرفته است. در اين راستا ضمن بررسي نقاط قوت و ضعف سامانه فعلي، معيارهاي موثر در انتخاب مد دوچرخه بررسي و ميزان مطلوبيت اين معيارها ارزيابي شد. با توجه به اينكه يكي از معيارهاي مطلوب كاربران عدم محدوديت در دسترسي به سامانه بود پيش بيني گرديد كه استفاده از روش پيشنهادي اين مقاله در افزايش رويكرد شهروندان به سامانه دوچرخه اشتراكي موثر است. مدل سازي تقاضاي اوليه براساس نقشه هاي پراكنش جمعيت و روي هم گذاري آن با ساير نقشه هاي اطلاعات مكاني شهر مشهد انجام گرفته و در پايان راهكارهايي جهت بهبود و ارتقا سامانه دوچرخه اشتراكي ارائه گرديده است.