ساخت و ساز پايدار در راستاي معماري امروز با الگوبرداري از بادگيرهاي سنتي ايران

تحول صنعتي انسان ها را از زندگي در طبيعت به زندگي در شهر با شيوه اي جديد كشانده است و از معضلات عمده اين گونه زندگي هم راستا نبودن با پايداري انرژي يعني كاهش ذخاير سوخت هاي فسيلي و آلودگي ناشي از آن ها و تخريب محيط زيست و... مي باشد. ابداع ايده ها و اتخاذ راهكارهاي موثر در بهبود وضع موجود در راس برنامه هاي توسعه معماري پايدار قرار گرفته است. معماري كهن ايران زمين به خوبي به مباني پايداري وفادار بوده است. معماري ساختمان هاي سنتي ايران به گونه اي هستند كه در زمستان به خوبي و به سادگي گرم مي شوند و در تابستان به راحتي خنك مي شوند و اين ساده ترين و كاربردي ترين مفهوم معماري پايدار است. همين دليل ما را بر آن داشت كه در اين تحقيق با توجه به گرم شدن كره زمين و مشكلات كمبود آب، برق و... به بررسي معماري سنتي ايران و مطالعات موردي در خصوص بادگيرها كه حاصل مشاهدات عيني و مطالعات كتابخانه اي است به صورت تحليلي-توصيفي به تشريح موضوع بپردازيم كه در نتيجه به شناخت معايب و پيشنهاداتي در جهت رفع معضلات و موانع موجود پرداخته مي شود.