تاثير اقليم بر شكل گيري كالبد بنا و دستيابي به معماري بهينه از نظر مصرف انرژي. نمونه موردي: شهر لاهيجان

يكي از راهبردهاي مهم در معماري و شهرسازي پايدار، اقليم و اصول طراحي اقليمي است. اين مسئله بويژه در شهرهايي با شرايط آب و هوايي خاص اهميت بيشتري پيدا مي كند. يكي از اين شهرها، گيلان است كه ويژگي اقليمي اين منطقه، رطوبت نسبي بالا، اعتدال دما و بارندگي زياد است.گذشتگان ما در نبود امكانات مدرن و استفاده از انرژي فسيلي، براي تطابق با شرايط سخت اقليمي، در نحوه طراحي، انتخاب مصالح و نوع ساخت خود به گونه اي عمل مي كردند كه با استفاده از انرژي هاي طبيعي، آسايش حرارتي بنا و ساكنين آن فراهم شود. از اين رو نيازهاي متفاوت اين پهنه ها منجر به شكل گيري معماري خاص در هر پهنه مي شود. استان گيلان داراي سه پهنه معماري است كه شهر لاهيجان به عنوان نمونه مطالعه شده در اين پژوهش، در پهنه جلگه اي/ كوهستاني واقع شده است. مقاله حاضر براساس مطالعات كتابخانه اي و ميداني و با هدف ارائه تصويري كلي از معماري گيلان و بويژه پهنه جلگه اي/ كوهستاني صورت گرفته است. براي اين منظور به شرح اصول و الگوي معماري بناهاي مسكوني اين پهنه معماري پرداخته مي شود. معماري اي كه در اثر شرايط اقليمي خاص منطقه شكل گرفته و بيانگر نوعي از طراحي اقليمي است و در نهايت راهكارهاي طراحي اقليمي براي اقليم موردنظر در يك جدول در قسمت نتيجه گيري ارائه شده است.