بررسي و ارزيابي مؤلفه هاي هاي پايداري اجتماعي-فرهنگي درجهت نيل به توسعه پايدار (مطالعه موردي : شهرستان كرج)

با گسترش و رشد تكنولوژي و تبديل شدن به دهكده جهاني نياز به توسعه زير ساخت ها و بهره برداري صحيح از تمامي منابع و امكانات امري ضروري جلوه مي نمايد ليكن در فراي زير ساخت هاي فيزيكي با ورود به دنياي مجازي مي توان انتظار تغييرات عمده را در بخش هاي متعدد اجتماعي و فرهنگي يك جامعه مشاهده نمود كه مي تواند موجب تغيير مثبت برخي از شاخص ها درجهت نيل به توسعه پايدار گردد،اما مهمترين سؤالي كه پيش مي‌آيد و مسئله اصلي پژوهش حاضر است اين است كه با استفاده ازشاخص هاي پايداري اجتماعي و فرهنگي چگونه، ودر چه سطحي مي‌توان توسعه پايدار را تجزيه و تحليل و راههاي رسيدن به آن را هموار نمود؟ ،هر چند مفهوم توسعه پايدار به قدر كافي روشن است ليكن تفسير و تعريف واقعي توسعه پايدار مباحث زيادي را در خصوص مدلهاي پيشنهادي جديد توسعه پايدار اجتماعي و مديريت آن، با خود همراه خواهد ساخت.اما ارائه هرگونه مدلي نيز بامحوريت نيروي انساني خواهد بود چرا كه اعضاء شهرهستند كه مسائل متعدد را رقم مي زنند و اگر مفاهيم توسعه پايدار بوسيله اصول جديد و پيش‌فرض‌هاي روش شناختي جديد تقويت شود، درك ماهيت پايداري و همراهي آن با تعريف جديد توسعه پايدار ملموس تر مي گردد از اين رو با استفاده از اسناد كتابخانه اي و تكيه بر اطلاعات كمي و با استفاده از روش استقرائي جامعه محدوده مورد بررسي را هدف قرار داده و نتيجه حاصل شد كه تمامي شاخص هاي اجتماعي و فرهنگي وابسته به هم همچون زنجيره اي به هم متصل بوده و رشد هر كدام در گرو رشد شاخص مجاور است بنابراين با استفاده از آموزش و تكيه بر فرهنگي بومي منطقه(شهرستان كرج) مي توان مسير دستيابي به اين مهم را تسهيل نمود . پايداري، تعامل ميان مجموعه اي از ابعاد اكولوژيكي، اقتصادي و اجتماعي است و در اين مقوله بر اساس نگرش سيستمي ايفاي نقش موثر هر يك از ابعاد پايداري مي تواند در نهايت پايداري را به ارمغان آورد و هر كدام از اين سه بعد پايداري با هم رابطه متقابل و موثري دارند كه در اين پژوهش به صورت مبسوط به آن پرداخته خواهد شد . اما لازم به ذكر است كه شهرداريها به عنوان بزرگترين سيستم هاي اجرايي شهر نقش بسزايي در تحقق اهداف فرهنگي، اجتماعي، اقتصادي، توسعه عمران شهري و برآوردن نيازهاي شهروندي ايفا مي كنند؛ اين مسئوليت ها در كلانشهر هاي بزرگي مانند كرج و تهران دو چندان مي شود. بي شك برنامه ريزي براي مديريت بر شهر و مولفه هاي مختلف آن از شهري به شهري ديگر متفاوت است، به اين معني كه آن شاخص هايي كه براي مديريت در شهر كرج كاربرد و مفهوم دارد ممكن است براي شهري ديگر كارآمد نباشد، بايد اذعان داشت بسياري از الگوهاي شهري را به عنوان سند توسعه مي توان براي امور جاري هر شهري لحاظ كرد و از آن براي تحقق مفهوم توسعه بهره گرفت .