مقايسه‌ي اصول طراحي محلات در نهضت نوشهرگرايي و وونرف (پهنه‌ي امن خانگي)

در فرداي دوران مخرب مدرنيسم در شهرسازي و در دهه 1980 تعداد زيادي از معماران و شهرسازان آمريكايي در ارتباط با فرسودگي و زوال مراكز شهري و افزايش توسعه مبتني بر اتومبيل نگران و ناراضي بودند. درسال‌هاي پاياني دهه‌ي 1980و ابتداي دهه‌ي1990‌ اين نارضايتي منجر به ظهور نهضت نوشهرگرايي شد. هدف نوشهرگرايي تغيير شكل در همه‌ي جوانب توسعه‌ي مكاني و اجتماعي بوده‌است بطوريكه اثرات كار آن‌ها در منطقه و محله قابل شناسايي مي‌باشد. بر اين اساس نوشهرگرايي آميزه‌اي از انگاره‌هاي رشدهوشمند، مخالفت با توسعه پراكنده و تقويت شهرسازي پايدار و حمل و نقل محور است. بازگشت به الگوي سنتي محلات در كانون توجه نوشهرگرايي قرار دارد. در اين مسير رويكردهاي مختلفي براي كاهش اثرات منفي اتومبيل‌ها بر محلات مسكوني ارائه‌شده‌است. آرام‌سازي ترافيك به عنوان رويكرد متأخر در اين زمينه شامل سه رهيافت عرصه مشترك، مناطق با سرعت 30 و وونرف مي‌باشد. در طراحي به روش پهنه امن خانگي (وونرف) از طريق كاربست عناصر فيزيكي، مسير عبور ومرور سواره براي افزايش سرعت اتومبيل‌ها سخت مي‌گردد. كاربست اين روش در محلات با مزايا و معايبي همراه است كه از جمله مزاياي آن عبارتند از: كاهش وابستگي انسان به اتومبيل،كاهش آلودگي‌هاي زيست‌محيطي، افزايش فرهنگ پياده‌روي و دوچرخه‌سواري، فراهم آوردن امكانات نشستن، گفتگو كردن و بازي كودكان، افزايش حضور مردم در خيابان و در نتيجه بهبود تعاملات و زندگي اجتماعي. در اين مقاله ابتدا به بررسي پيشينه و اصول بكارگرفته‌شده در نهضت نوشهرگرايي و رويكرد پهنه امن خانگي و اهداف و مشخصه‌هاي هريك برمبناي مطالعات اسنادي پرداخته‌شده‌است. سپس اصول طراحي محلات در دو رويكرد مذكور در قالب نظام‌هاي كالبدي، حركت و دسترسي، منظرشهري و عرصه‌ي همگاني، زيست‌محيطي، كاربري و نظام اجتماعي به صورت تطبيقي مقايسه مي‌شود. در نهايت تفاوت‌ها و اشتراكات عمده اين دو رويكرد به عنوان نتيجه‌ي اين پژوهش ارائه مي‌گردد.