نقد معماري مدرن در طراحي محيط هاي ساخته شده

طراحي كوششي براي ابداع راه حل ها قبل از اجراي آنها است. در واقع طراحي يك فرآيند تك بعدي نبوده و چالش هاي طراحي با به كارگيري فرآيند خطي و گام به گام به نتيجه نمي رسد. مشكل اصلي در فرآيند طراحي معماري اين است كه بيشتر باورهاي معماري مدرن و پست مدرن بر درك ناچيزي از قابليت هاي محيط ساخته شده براي انسان استوار بوده اند. و بيشتر اين نظريات بر پايه تعريف ناقصي از انسان و رفتار انساني بنا شده اند. در شناخت ماهيت مسائل طراحي معماري، اين پژوهش ضمن نقد نظريات دوران معماري مدرنيسم، از مدل نيازهاي انساني مازلو براي تبيين الگوي انسان گرايي در فرآيند طراحي معماري بهره مي گيرد. پژوهش حاضر از نظر هدف كاربردي و از نظر فرآيند اجرا از نوع تحقيقات كيفي است و از شيوه استدلال استقرايي بهره مي گيرد. بر اساس نتايج اين پژوهش، محتواي عملكردي و زيبا شناختي اساس نظريه هاي معماري دوران مدرنيسم است. اما طراحي، زيبايي و عملكرد نمي توانند ناقض يكديگر باشند. عملكرد در زيبايي و زيبايي در عملكرد است. اين مساله زماني چالش برانگيز تر مي شود كه نظريه هاي طراحي معماري با شاخص پاسخگويي به نيازهاي انساني مورد سنجش قرار گيرد. بنابراين لازم است تا طراحان با پرورش ادراك خود از قابليت هاي محيط ساخته شده در پاسخگويي به نيازهاي انساني، گذاري از مرحله فرم گرايي به انسان گرايي را در فرآيند طراحي معماري مورد توجه قرار دهند.