بررسي آموزه هاي مكتب اصفهان در شهرسازي صفوي

تشكيل دولت صفوي در قرن دهم هجري (17 ميلادي) سبب مي گردد تا حيات عقلي شيعي به اوج خود برسد، تشيع اثني عشري به هويت سياسي و فرهنگي مستقل دست يابد و اين هويت و شخصيت را به عنوان خميرمايه ي فرهنگي همة شئون زندگي پس از خود قرار دهد و زمينه را براي شكفتن آراي حكمي اشراقي، فلسفي وعملي مهيا سازد. استقرار دولت صفوي در اصفهان فرصتي است كه اين دولت آرمان شهر خود را بر مبناي آراي حكمي و فلسفي بنيان گذارد و به شهر چون نماد و تجسم و تجسد كالبدي - فضايي اين مفاهيم بنگرد. طبعاً هنر كه مساعدترين زمينه و بستر براي تبلور انديشه ها و مضامين عالي تفكر اسلامي در همة ادوار آن بوده است، تجسم و تجسد انديشه هاي مكتب اصفهان گرديد. اين پژوهش با روش توصيفي به شناخت اصول معماري و طراحي شهري تحت تاثير آموزه هاي مكتب اصفهان در دوران صفويه مي پردازد. نتايج اين تحقيق مشخص مي سازد كه مكتب اصفهان در شهرسازي در پي تحقق بخشيدن به اصول تعادل فضايي و توازن كالبدي بوده است. بدين مفهوم كه در اين مكتب آنچه هست، مي بايد بازتابي از هستي مطلق باشد.