كاربرد نانوتكنولوژي در توليد تركيبات و افزودني هاي غذايي سالم

هدف از فرآوري مواد غذايي و افزودني ها در مقياس نانو توسعه عطر و طعم، بافت، كنترل رهايش طعم، بهبود ويژگي-هاي حسي و همچنين افزايش جذب و زيست دسترس پذيري موادمغذي و مكمل هاست. روش هاي ساخت نانوذرات به روش مكانيكي شامل روش هاي هموژنيزاسيون (همزني دور بالا، فشار بالا، سونيكاسيون)، اتميزاسيون (پاششي، الكترواسپري)، آسيابي، روزن راني و سيال فوق بحراني مي باشد. نانومواد كاربردي رايج در غذا شامل تركيبات آلي (معمولا طبيعي) (پپتيدها، آمينو اسيدها، روغن هاي ضروري، مواد عطري، رنگدانه ها، ويتامين ها و آنتي اكسيدان هاي محلول در چربي، اسيدهاي چرب غير اشباع، پلي ساكاريدهاي قابل و غير قابل هضم)، مواد و اكسيدهاي معدني (آهن، كلسيم، روي، تيتانيوم)، ميكروارگانيسم ها (پروبيوتيك ها) و برخي افزودني ها (آنتي اكسيدان ها، رنگ هاي سنتزي، نگهدارنده ها) مي باشند. جذب بيشتر و قابليت دسترسي بيولوژيك افزودني هاي خاصي نظير نگهدارنده ها و برخي نانواكسيدهاي فلزي مي تواند خطر بيشتري براي سلامت مصرف كننده ايجاد كند. مسير اصلي ورود ذرات ميكرو يا نانو به روده از طريق مصرف مواد غذايي و نوشيدني هاست و تاثير آن ها بر سلامت به ماهيت فيزيكو-شيميايي نانو مواد در محصولات غذايي و ميزان و مدت مواجهه مصرف كنندگان با مصرف غذاهاي نانو بستگي دارد. نگراني اصلي در مورد به كارگيري نانومواد نامحلول، غير قابل هضم و مقاوم زيستي در غذاها است كه ممكن است ريسك سلامتي براي مصرف كننده ايجاد كند. از اين رو مواد محلول و قابل هضم و مواد غيرمقاوم از قبيل نانوساختارهاي غذايي و نانو امولسيون ها، براي نوآوري هاي تكنولوژيكي در بخش غذاي سالم مناسب مي باشند.