مفهوم جنگ و صلح در برنامه پژوهشي رئاليسم با تكيه بر روش لاكاتوشي

جنگ و صلح مهم ترين موضوعاتي هستند كه به رشته روابط بين الملل شكل داده اند. بنابراين هر يك از رويكردهاي نظري اين رشته تفاسير و قرائت هاي مختلفي از اين دو پديده ارائه داده اند. سوال اصلي اين مقاله اين است كه آيا فرانظريه رئاليسم درباره مفهوم جنگ و صلح رو به پيشرفت بوده است يا رو به زوال؟ در اين مقاله نويسنده طبق روش شناسي علمي لاكاتوش رئاليسم را به مثابه يك فرانظريه در نظر مي گيرد كه شامل طيفي از رئاليسم كلاسيك، نئورئاليسم، رئاليسم تدافعي و تهاجمي، رئاليسم نئوكلاسيك و رئاليسم هژمونيك مي شود. بنابراين نويسنده در ابتدا مباني نظري برنامه پژوهشي لاكاتوش را براساس متون اصلي آن توصيف مي كند سپس برنامه پژوهشي رئاليسم را در شرايط لاكاتوشي بازسازي مي نمايد و مفروضات هسته سخت و رهنمون سلبي و ايجابي و پيشرفت هاي آن را شناسايي مي كند. در نهايت نويسنده استدلال مي كند كه با توجه به معيارهاي لاكاتوش براي پيشرفت يك فرانظريه كه اعم از وجود امر بديع و قدرت پيش بيني است، فرانظريه رئاليسم در مورد جنگ و صلح رو به پيشرفت است و ما شاهد نوعي تغيير درون برنامه اي در فرانظريه رئاليسم هستيم.