نقش دنيا پرستي در تحميل صلح بر امام حسن (عليه السلام)

پژوهش حاضر با هدف تبيين نقش دنيا پرستي در تحميل صلح بر امام حسن (عليه السلام) نگاشته شده است. يكي از اصول مهم‌ در اسلام، حفظ و ايجاد صلح و آرامش است كه تأمين آن از اهداف‌ و وظايف مهم پيشوايان دين، در حكومت اسلامي محسوب مي شود. يكى‏ از رويدادهاى‏ بزرگ تاريخ صدر اسلام كه پيرامون پديداري آن هميشه پرسش هايي مطرح بوده، صلح امام حسن مجتبي (عليه السلام) با معاويه مي باشد. دنيا گرايي دو گروه؛ دشمن، سپاهيان و ياران امام در پديداري صلح امام حسن(عليه السلام) نقش ايفا نمودند. از اين رو، مسئله اصلي و محورى اين تحقيق واكاوي نقش دنيا پرستي در پديداري اين صلح است. از اهم نتايج اين نوشته، اين است كه براي ايجاد صلح پايدار در جامعه بايد از بغي و تجاوز گروه هاي تفرقه انداز جلوگيري شود. نزاع ابتدائي امام با معاويه، حركتي براي زدودن موانع صلح پايدار در جامعه اسلامي بود؛ اما امام پس از يأس از اين امر، بر مبناي اصول اخلاقي و نگرش آخرت گرايانه خويش نسبت به حفظ اسلام و تشيع، به صلح با معاويه مبادرت ورزيدند. ديگر اينكه ايشان خواستند در سايه پذيرش اين صلح، حداقل ايمني و آرامش نسبي از خطرات معاويه حاصل شود؛ زيرا وجود صلح كه مولد امنيت و آرامش است؛ باعث مي شود زمينه رشد و كمال براي جامعه حاصل گردد. روش اين، تحقيق توصيفي ـ تحليلي بوده و ابزار گرد آوري اطلاعات، به صورت كتابخانه اي مي باشد.