صلح سازي و حقوق بشر

اساسي ترين دسته بندي تقسيم صلح به دو نوع مثبت و منفي است؛ صلح مثبت الگويي از همكاري و وفاق ميان گروه هاي بزرگ انساني است در حالي كه صلح منفي عبارت است از عدم وجود يك خشونت سازمان يافته است. از سوي ديگر صلح به دو دسته ي صلح پس از جنگ و نبود جنگ تقسيم مي شود؛ صلح پس از جنگ متضمن اقدامات برنامه ريزي شده اي است كه بيان گر تمايل متخاصمين به پايان جنگ است اين در حالي است كه نبود جنگ حالتي از صلح است كه همواره در تمام زمان ها مورد انتظار است. احترام به حقوق بشر و آزادي هاي اساسي وسيله اي براي برقراري روابط صلح آميز و دوستانه بين ملت ها است؛ لذا حقوق بشر عامل ضروري براي صلح، عدالت جهت تضمين روابط دوستانه و همكاري كشورها مي باشد. صلح سازي و حقوق بشر مكمل يكديگرند از يك طرف رعايت و احترام به حقوق بشر موجب جلوگيري از بروز درگيري و تحكيم صلح مي گردد و از طرف ديگر،فقدان صلح بهره مندي از حقوق بشر را بصورت كلي و يا جزئي به خطر مي اندازد. اين مقاله با روش توصيفي – تحليلي ضمن تبيين نسبت ميان صلح و حقوق بشر در صدد پاسخ به اين سوال است كه چگونه رعايت حقوق بشر زمينه ساز تحكيم صلح است؟ با بررسي هاي صورت گرفته اين نتيجه حاصل مي گردد كه صلح سازي مبتني بر اصول تعيين شده در منشور ملل متحد شامل احترام به حقوق بشر، دموكراسي، حق تعيين سرنوشت، حاكميت قانون و... بعنوان يك روش مكمل جهت جلوگيري از بازگشت خشونت و حفظ صلح و تحكيم آن از طريق درج مقررات حقوق بشر در موافقت نامه ي صلح و نظارت بر اجراي اين موافقت نامه ها در دوران بلافاصله پس از درگيري مي باشد.