نظريه اصالت صلح در اسلام؛ مباني، ابعاد و كاركردها

امروزه باتوجه به گسترش روز افزون جريانهاي افراطي و خشونت طلب در جهان؛ بحث از صلح و همزيستي مسالمت آميز، بيش از پيش حائز اهميت است. جالب اينجاست كه همه اين جريان ها دين و آموزه هاي ديني را مستمسك جنايت ها و خشونت هاي خودشان قرار مي دهند و براي قتل و غارتگريشان توجيه ديني و قرآني، دست و پا مي كنند. در اين ميان؛ ضروري است كه موضوع، از نگاه اسلام ناب و اصيل بررسي گردد و به اين پرسش كه، در نگاه اسلام مرز دشمن و دوست چيست و كدام اصل بر روابط مسلمانان با ساير ملت ها ، حاكم است؛ آيا اسلام خشونت و ستيز با ديگران را اساس انگاشته است يا اينكه اصل بنيادين در روابط مسلمانان با خودشان و ساير ملت ها، آشتي گرايي و صلح طلبي است. در پاسخ به اين پرسش دو تئوري كلان مطرح شده اند كه يكي اصل را بر جنگ و جهاد مي داند و ديگري قائل به اصالت صلح طلبي و آشتي جويي اسلامي است و طرفداران هريك از دو نظريه به روايات و آيات قرآني استناد، نموده اند. اما با توجه به آيات ، روايات و سيره رهبران ديني مي توان گفت؛ از ديدگاه اسلام اصل صلح طلبي بر روابط مسلمانان با ساير ملل، حاكم است و ادله كه بيان كننده اصالت جهادند، توان روياروي بادلايل صلح طلبي را ندارند. اين نظريه را مي توان باتمسك به آيات قرآن، روايات و سيره اهلبيت توجيه و اثبات نمود. نظريه صلح برروابط مسلمانان با همديگر و روابط ميان دولت اسلامي با ساير دول حاكم است. بنابراين، اسلام در روابط مسلمانان با ديگر ملت ها، اصل صلح عزتمندانه را پيشنهاد مي نمايد و به آن اصالت مي دهد.