ساختار سازماني و ارتباط آن با رضايت شغلي كاركنان

موفقيت و پيشرفت هر سازماني بدون شك به اثربخشي منابع موجود در آن وابسته است. شايد با جرات بتوان از نيروي انساني به عنوان اصلي ترين منبع دستيابي به اهداف سازماني نام برد. بنابراين توجه به كاركنان و رضايت شغلي آنان در محيط كار مسير تحقق اهداف سازماني را هموارتر خواهد نمود. رضايت شغلي عبارتست از احساسات و نگرش هاي مثبتي كه افراد نسبت به شغل خود دارند. رضايت شغلي يكي از عوامل مهم موفقيت شغلي است كه موجب افزايش كارايي فرد و احساس خشنودي او در سازمان مي گردد. در اين راستا مطالعات صورت گرفته در مورد عوامل تاثير گذار بر رضايت شغلي در سازمانها حاكي از آن است كه بكارگيري ساختار سازماني مناسب، جهت دستيابي به اهداف ضروري به نظر مي رسد. بنابر اين بازنگري، اصلاح و سازماندهي مجدد ساختار سازمان ها در مقاطع زماني مختلف، به عنوان بستر لازم براي دستيابي به شرايط عملكردي اثر بخش تر و تحصيل اهداف سازماني ، امري اجتناب ناپذير محسوب مي گردد. مديران با اتخاذ ساختار سازماني مناسب و با استفاده از نفوذ و ترغيب خود مي توانند بر احساس رضايت از شغل كاركنان سازمان، تاثير بگذارند، لذا در پژوهش حاضر در قالب يك مطالعه مروري به بررسي ابعاد مختلف ساختار سازماني و رابطه آن با رضايت شغلي كاركنان در سازمان مي پردازيم. نتيجه تحقيق نشان مي دهد، افزايش رضايت شغلي كاركنان در گرو ساختاري است كه در آن بر استقلال و انعطاف تاكيد شود و ميزان تمركز كاهش يابد. همچنين مديران مي توانند با حذف و از ميان برداشتن پاره اي قوانين خشك و رسمي و اجازه دادن به كاركنان جهت تشكيل گروه هاي غير رسمي در سازمان و تفويض اختيار و نيز مشاركت دادن آنان در تصميم گيري هاي سازماني موجبات رضايت شغلي كاركنان را فراهم نمايند.