آسيب هاي اجتماعي طلاق توافقي با نگاهي بر فقه ونظام حقوقي ايران

طلاق يكي از آسيب هاي اجتماعي است،طلاق انواعي دارد كه امروزه رايج ترين نوع آن طلاق توافقي در كشور مي باشد.درفقه وقانون مدني پيشينه اي با عنوان طلاق توافقي وجود ندارد وبرخي از حقوقدانان وفقها نيز به خاطر توافقي بودن آن در زمره طلاقبائن(خلع ومبارات)قرارمي دهند زيرا در اين دو نوع طلاق شوهر برسر مسائلي توافق مي كند همسر خود را طلاق دهد .در سال 1346با وضع قانون حمايت خانواده طلاقي با عنوان طلاق توافقي به خاطر محدود ساختن اختيارات مرد در طلاق تشكيل گرديد.اما اين نوع طلاق خود آسيب جدي براي جامعه امروز شده است.به دليل ساده بودن طلاق وسريع تر بودن آن در محاكم ،زوجين از اين نوع طلاق استقبال بيشتر مي كنند كه باعث شكسته شدن قبح طلاق گرديد ودر اين صورت خانواده هاي سالم را نيز با اين آسيب درگير مي كند . وجوانان را با ترس روبرو نموده كه ممكن است باعث ايجاد ازدواج سفيد گردد.زنان بعد از طلاق ممكن است با آسيب هاي اجتماعي ،فرهنگي،اقتصادي،رواني وعاطفي درگير شوند .كه بايد براي اين مسئله مهم چارهاي صحيح ومدبرانه انديشيد.قوه مققنه(مجلس)با تصويب لايحه وقوه قضائيه با اجراي آن روند طلاق توافقي را كاهش دهند.