آسيب شناسي و واكاوي علوم انساني در رشد و توسعه همه جانبه كشور

چكيده : توسعه ‌پديده‌اي چندبعدي‌است(تودارو،1367).به‌عبارت ديگر، توسعه ‌فقط ‌اقتصادي نيست، بلكه‌متأثرازنظام فرهنگي‌وبه‌ويژه ساخت نگرشي وارزشي يك جامعه و افراد تشكيل‌دهندة آن‌ است (گروندونا،2000). نظام فرهنگي جامعه، به‌عنوان پديده‌اي اكتسابي، خود پيامد نظام تعليم وتربيت اعم‌ازرسمي و غير رسمي مي‌باشد. در اين ميان نظام تعليم و تربيت رسمي به ويژه در سطوح عالي نقش بارزي در فراهم سازي زمينه هاي نگرشي و فرهنگي توسعه ‌ايفا مي‌نمايد. ايران به‌عنوان يك كشور درحال توسعه،نيازمند علوم انساني متناسب با توسعه است. اين مقاله با بهره‌گيري ازداده‌هاومنابع موجود، درصدداست تا زمينه‌ها و همچنين موانع نقش آفريني علوم انساني درتوسعة كشور راموردارزيابي قرار دهد. با توجه به‌ماهيت موضوع مطالعه،دراين بررسي عمدتاً از روش اسنادي و كتابخانه‌اي ‌استفاده ‌مي‌شود. با توجه‌به‌اينكه‌درزندگي اجتماعي همة ابعاد واجد اهميّت هستند، توجه ‌به‌نقش زمينه‌هاي علمي به‌ويژه علوم انساني درتوسعة جامعه ضرورت مي‌يابد. اين بررسي نشان مي‌دهدكه‌علوم‌انساني درايران در دهه‌هاي اخيرازنظر كمي رشد فزاينده‌اي داشته‌است. با وجوداين،علوم‌انساني نتوانسته‌است نقش وجايگاه واقعي خود را در توسعة جامعه ‌ايفا نمايد. علوم‌ انساني، بدليل‌هويت موضوعي، مي‌توانند مهم‌ترين نقش رادرشكل‌گيري‌وتحول فرهنگ عمومي جامعه‌داشته باشند و به جهت دهي برنامه‌هاي توسعه ياري رسانند. به‌نظر مي‌رسد كه‌وجود بينش كمي گرايي وبي توجهي به علوم‌ انساني، عدم ‌وحدت رويه دراولويت بندي مسائل از منظر علوم‌انساني،كمبود فرصت هاي شغلي براي دانش آموختگان علوم انساني و مشكل وجهة علوم انساني در بينش فرهنگي جامعه از موانع نقش آفريني علوم انساني درتوسعةجامعه مي باشند.اين مقاله در پايان پيشنهادهايي را براي بهبود نقش علوم انساني در توسعة جامعه ارائه مي‌نمايد.