مقايسه دو روش كاهش وزن (محدوديت غذايي و آبزدايي) بر سطوح ATP، گلوكز و عملكرد كشتي گيران نخبه

كشتي ار جمله ورزشهايي است كه طبقه بندي ورني دارد و ورزشكار بايد روز قبل از مسابقه در وزن تعيين شده قرار گيرد (محمدخاني و خداداد، 1382). كاهش وزن ممكن است سبب ضعف آمادگي جسماني و قابليت هاي شركت در مسابقه گردد و به اندام هاي داخلي بدن از جمله كليه و كبد آسيب جدي وارد نمايد (فاكس و ماتيوس، 1395). نتايج پژوهش هاي مختلف، حاكي از آن است كه كاهش سريع وزن به روش آبزدايي، پيامدهاي ناگوار متعددي از جمله كاهش حجم پلاسما، حجم ضربه اي، برون ده قلبي، جريان خون كليوي مقاديرالكتروليت ها كاهش عملكرد ورزشي و از سوي ديگر افزايش ضربان قلب و در نتيجه افزايش بار كار روي قلب را به دنبال دارد (قربان نژادشاني ، 1393؛ محمدخاني و خداداد، 1382). همچنين روميچ و سينينگ (1997) حاكي از آن است كه كاهش وزن به روش محدوديت غذايي باعث كاهش رشد جسماني، كاهش عملكرد و كاهش قدرت مي شود. با توجه به اين كه كشتي گيران با تعدد شركت در مسابقات در طول سال مواجه هستند و بايد در هر مسابقه به كاهش و كنترل وزن خود بپردازد لذا اطلاع از آثار روش هاي گوناگون كاهش وزن از جمله روش تركيبي (محدوديت غذايي وآبزدايي) مي تواند در بهبود عملكرد ورزش كشتي گيران كمك شايان توجهي بنمايد.