بررسي نقش و جايگاه حجاب و عفاف در دين صابئين مندائي

صابئين مندائي، يكي از قديمي ترين اديان توحيدي و تنها بازمانده سنت عرفاني دوران گذشته باستان اند كه بازماندگان آن هم‌اكنون با گمنامي در خوزستان و جنوب عراق به حيات خود ادامه مي‌دهند. هدف پژوهش حاضر، بررسي دو مقوله حجاب و عفاف در تعاليم مقدس اين دين فراموش شده مي باشد كه با روش توصيفي ـ تحليلي و با مراجعه مستقيم به منابع ديني و دست اول آنان همچون گنزا ربا و دراشا اد يهيا (تعاليم حضرت يحيي) انجام گرفته است. يافته ها نشان مي دهد كه آموزه هاي مقدس مندائي، بر لزوم حجاب و پوشش كامل زن و مرد تأكيد كرده‌اند. پوشش (لبوشا) از نخستين روز خلقت آدم و حوا، از توصيه هاي مهم خداوند بزرگ (هيي ربي) بود. اهميت حجاب در اين دين تا جايي است كه يادكرد و التزام به آن، مقارن با پوشش ملائكه جهان نور (آلما دنهورا) شده است. لباس ديني مندائيان (رَستا) نيز طوري طراحي شده كه تمام بدن را به جز صورت و كف دست و پاها مي‌پوشاند. بخش ديگر اين پژوهش به عفاف در دين صابئين مندائي پرداخته است. تعاليم مقدس، در همان حين كه انسان را از ارتباط هاي نامشروعي همچون زنا و نگاه هاي شيطاني برحذر دانسته، تأكيد خاصي بر حفظ عفت نفس و ازدواج دارند. روزه بزرگ (صوما ربا)، يكي از اركان ديني اصلي مندائيان، چيزي جز تأكيد بر عفت و پاكدامني و خودداري از كارهاي زشت و ناروا نيست. از اسوه هاي زن مندائي در زمينه عفاف مي توان به مرياي و أنهر و از مردان به سام بن نوح و حضرت يحيي بن زكريا () اشاره كرد.