تحليل ضعف نظام عدالت كيفري در برخورد با بي-حجابي از منظر بازدارندگي تصوري

بازدارندگي تصوري عبارتست از تحليل بزهكاري بر مبناي تأثير نگرش افراد در خصوص ماهيت رفتار ممنوعه و مجازات آن رفتار؛ و همچنين تأثير بزهكاري ‌هاي قبلي ـ و نتايج آن اعم از دستگيري و عدم دستگيري، مجازات و عدم مجازات ـ بر ارتكاب جرايم توسط افراد در آينده؛ بازدارندگي يك توجيه مهم براي اعمال مجازات است كه سابقه آن به قرن 18 باز مي‌گردد؛ هر بار كه اين انديشه رو به افول نهاد، انديشمندان طرفدار آن به نوعي آن را احيا كردند و هم اكنون اين احيا در قالب بازدارندگي تصوري در حال انجام است. از طرف ديگر با وجود اهتمام جمهوري اسلامي ايران به مبارزه همه جانبه با گسترش بي حجابي و ياري جستن از نظام عدالت كيفري – جرم انگاري بي حجابي با وضع ماده 638 قانون مجازات اسلامي (تعزيرات و مجازات ‌هاي بازدارنده) در سال 1375 - براي نيل به اين هدف، مسأله گسترش بي حجابي همچنان به عنوان معضلي حل نشده باقي است. در اين چارچوب نتيجه گرفته شد كه عدم بازدارندگي مجازات بي حجابي به دو نقطه اساسي باز مي گردد. اول: قبيح ندانستن بي‌حجابي به دلايلي مانند نفوذ فرهنگ غربي و در نتيجه عدم دروني كردن ارزش پيروي از قانون توسط مخاطبان قانون، دوم: عدم قطعيت مجازات به دلايلي مانند كاستي ‌هاي موجود در دستگاه ‌هاي مسؤول؛ ماهيت خاص جرم بي حجابي و استفاده ‌هاي ابزاري ـ سياسي توسط دشمنان نظام جمهوري اسلامي ايران كه همواره در كار مبارزه قاطعانه با بي حجابي خلل ايجاد كرده است.