بررسي تطبيقي حدود حجاب در اديان توحيدي

اديان الهي هماهنگ با فطرت آدمي، گرايش به پوشش و عفاف را يك اصل پسنديده مطرح كردهاند. در اين اديان صرفاً به حجاب ظاهري تأكيد و بسنده نشده است، بلكه حجاب باطني به عنوان آراستگي دروني و تلاش در جهت تأديب نفس براي هر مرد و زن متدين توصيه شده است. در اين نوشتار ضرورت پوشش حدود آن در آيينهاي زرتشت، يهود، مسيحيت و اسلام به بحث گذارده ميشود كه به روش كتابخانهاي با استفاده از مقالات و كتب مربوط به موضوع مربوط جمعآوري شده است. با بررسي اين اديان توحيدي، نقاط اشتراك و افتراق آنها در موضوع حدود و ثغور حجاب مبرهن ميشود، به لحاظ اشتراك نصوص ديني اديان الهي تمايل به پوشيدگي را امري دروني ميدانند. خويشتنداري و عفاف در اديان الهي فضيلت اخلاقي است، از اين رو راهكارهايي از قبيل پاكي نگاه و حفظ حريم روابط زن و مرد براي گسترش فرهنگ عفاف مطرح شده است. همچنين پرهيز از خودآرايي و خودنمايي مورد توصيه همۀ اديان توحيدي است. در عين اينكه اديان توحيدي بر اصل حجاب صحه گذاردهاند، ليكن داراي اختلافاتي نيز هستند. گاه در عهدين با نگرشي افراطي مواجه ميشويم كه گوياي مواضع سختگيرانه آنها دربارة پوشش است و تأكيد بر برقع ( روبند) يكي از اين احكام است، در حاليكه پوشش صورت طبق نظر اكثر علماي اسلامي، ضرورت ندارد. در فرهنگ يهود و مسيحيت و زنان شما در » : عفاف ملازم خانهنشيني و عزلتگزيني زنان است. به طور مثال در رسالۀ اول پولس رسول بهقرنتيان آمده است كليساها خاموش باشند، زيرا كه ايشان را حرفزدن جايز نيست، بلكه اطاعت كردن چنانكه تورات نيز ميگويد، اما اگر ميخواهند اما در فرهنگ اسلامي حضور مؤثر و «. چيزي بياموزند در خانه از شوهران خود بپرسند، چون زنان را در كليسا حرفزدن قبيح است فعال زن در عرصۀ اجتماعي، بخشي از فلسفۀ وجودي حكم پوشش است. چنانچه حضرت فاطمه (س) با پوشش كامل در مسجد خطبه خواندند و از حق مسلّم خود در فدك دفاع كردند. تبيين مسألۀ پوشش در آيين يهود و مسيحيت با ابهام و كليگويي همراه است و راه روشني به روي پيروان خود نميگشايد، در صورتي كه اسلام با بياني روشن خطمشي مسلمانان در اين عرصه را تبيين كرده است.