بررسي فقهي خلوت با نامحرم در منابع شيعه و اهل سنت

گسترش روابط اجتماعي مسئله‌ي ارتباط زن و مرد نامحرم را پررنگ‌تر كرده است. اين ارتباطات گاهي موجب شكل‌گيري خلوت بين آنها مي‌شود. كسب آرامش و تعالي مادي و معنوي جامعه‌ي اسلامي درگرو تنظيم هوشمندانه روابط با نامحرمان است. هدف از اين پژوهش بررسي فقهي– اجتهادي حكم شارع درباره‌ي خلوت زن و مرد نامحرم است. اطلاعات پژوهش به روش كتابخانه‌اي جمع‌آوري شده و به شيوه‌ي تحليلي- اجتهادي مورد تجزيه و تحليل قرار گرفته است. ادله تحريم خلوت در منابع شيعي شامل چند دسته روايات، شهرت فتوايي، سيره متشرعه و علت دانستن خلوت براي وقوع در حرام است. در مقابل به دليل ضعف سندي روايات، ضعف دلالت روايات بر حرمت خلوت، وجود روايات معارض و رد شهرت فتوايي، رد سيره‌ي متشرعه و حكمت نبودن خلوت براي وقوع در حرام، ادله گروه اول نقد شده است. با اين وجود به‌دليل روايات متعدد همانند نظر بيشتر فقها، احتياط در ترك خلوتي است كه حضور يا نظارت ديگران وجود ندارد. البته جايي كه خلوت مقدمه براي هر نوع كار حرامي باشد از باب ريبه يا مقدميت حرام است. طبق منابع اهل سنت خلوت يك زن و مرد نامحرم جايز نيست مگر اينكه با حضور فرد مورد اعتمادي باشد. مصاديق خلوت در مذاهب اهل سنت متفاوت بوده و نظرات علما دراين‌باره با پذيرش اصل حرمت خلوت مختلف است.