سنجشِ پايداريِ فرآيندِ طراحي، در آرامگاه¬هايِ ايران

معماريِ گذشته، به عنوان بخشي از هويتِ فرهنگي، مي تواند تجربه اي آزمونده براي آينده ي خود تلقي شود. گرچه عصر معاصر، كاربري هايي نويي معرفي نمود، اما برخي كاربري هاي گذشته نظيرِ آرامگاه ها، نيز همچنان به حياتِ خود ادامه داد؛ چنان كه وجهي از آن، به عنوانِ نمودي از گرايش به ملّي گرايي، مورد توجه قرار گرفت. با پذيرش اينكه همين هويتِ فرهنگي در بناهايِ آرامگاهي، بخشي از پايداري اجتماعي را تشكيل مي دهد، مي توان ملاحظه نمود كه در بناهاي فرهنگيِ آرامگاهي، متعلق به دورانِ پهلويِ اول و دوم، برخي ارجاعات به ويژگي¬ها و عناصر معماريِ گذشته ديده مي شود؛ پرسش اساسي تحقيق عبارت است از اينكه: آيا آرامگاه هاي ايران، از دوران گذشته تا كنون داراي طرحِ پايدار در اصول كلي و جزئياتِ طراحي مي باشد؟ چارچوب نظري اين تحقيق بر پايه ي تأثير طرح معماريِ گذشته ي آرامگاه هاي ايران بر طرحِ بناي آرامگاه هاي معاصر مي باشد. روش تحقيق در اين پژوهش، روش توصيفي- تحليلي و تاريخي - تفسيري مي باشد. نتايج تحقيق نشان مي دهد معمارانِ معاصر ايران در طراحيِ بناهايِ آرامگاه هاي خود، در كليات و جزئياتِ طرح، از نمونه هاي گذشته ي اين دسته از بناهاي فرهنگي الهام گرفته اند