مقايسه زيست اقليمي معماري بومي ايران و تركيه با تكيه بربخش زمستان نشين نمونه هاي موردي: شهر كاشان و دياربكر

دياربكر و كاشان دو شهر از اقليم گرم و خشك تركيه و ايران مي باشند كه معماري بومي آن ها موفقيت آميزترين ساختمان هاي منطبق بر آب و هواي گرم و خشك مي باشد. چنين انطباقي معلول سبك زندگي، نيازها و استفاده از مصالح موجود در محل است. در حال حاضر در ساختمان هاي معاصر با نوعي معماري ناسازگار با اقليم كه موجب ايجاد محيطي با دماي نامطلوب و صرف انرژي بيشتر مواجه هستيم. نكات طراحي اقليمي با مشاهده معماري سنتي قديمي و بومي قابل دريافت و الهام هستند. بنابراين در پژوهش پيش رو به روش مقايسه تطبيقي تلاش شده است ابتدا به مقايسه كلي عناصر معماري بومي اين دو منطقه پرداخته مي شود و پس از بيان تعاريف اوليه و ويژگي هاي اقليمي و معماري اين دو منطقه كه به روش كتابخانه اي و اسنادي انجام شده است، دو بخش زمستان نشين خانه هاي اين دو منطقه از طريق نمودار و با توجه به دماي مطلوب با هم مقايسه شود. هدف از پژوهش حاضر نوعي مقايسه تطبيقي است كه بين معماري دو منطقه گرم و خشك در ايران و تركيه(كاشان و دياربكر) با شرايط اقليمي نسبتا مشابه انجام شده است و مقايسه تمهيدات به كار گرفته شده در اين دو منطقه جهت مقابله با شرايط سخت اقليمي در راستاي استفاده از الگوي موفق تر در طراحي معماري معاصر كه اغلب ناديده گرفته مي شود لازم به ذكر است كه با توجه به نتايج، فرضيات مسئله (به نظر ميرسد با استفاده از اطلاعات آماري و دستگاه هاي اندازه گيري مي توان به تحليل چگونگي ايجاد شرايط آسايش با يك محدوده مشخص پرداخت و نقش معماري را در ايجاد شرايط آسايش مورد ارزيابي دقيق قرار داد) اثبات مي گردد.