بررسي رابطه سياست هاي دولت با مشاركت شهروندان در ساماندهي بافت هاي فرسوده محله ساغريسازان شهر رشت

وسعت بالاي بافت هاي فرسوده شهري و آسيب پذير بودن آنها از يك سو، و ساماندهي آنها از سوي ديگر، بحث مشاركت شهروندان را به يكي از مسائل اساسي در حوزه شهرسازي تبديل كرده است. در همين راستا سياست هاي دولت به عنوان اهرم جديدي براي افزايش ميزان مشاركت مردم در ساماندهي (نوسازي، بهسازي، بازسازي) بافت هاي فرسوده در ارائه خدمات محسوب مي شوند. اين پژوهش با هدف ارزيابي رابطه بين سياست هاي دولت و مشاركت شهروندان در ساماندهي بافت هاي فرسوده نگاشته شده است. همچنين به دنيال بررسي ميزان تاثير هريك از سياست هاي درنظر گرفته شده از سوي دولت، جهت مشاركت شهروندان درساماندهي بافت هاي فرسوده شهري است. روش تحقيق از نوع كاربردي و با روش توصيفي انجام شده است. بخشي از تحقيق به سبب ماهيت اجتماعي و كيفي آن با استفاده از روش پيمايشي صورت گرفته است و شيوه نمونه گيري نيز به صورت تصادفي است. جامعه آماري، ساكنان بافت قديمي و فرسوده محله ساغريسازان رشت انتخاب شده است كه حجم نمونه از طريق فرمول كوكران، 380 نفر تعيين شده است. سپس به منظور بررسي نوع توزيع داده ها از آزمون كلموگروف اسميرنف و با استفاده از ضريب مسير، ضريب همبستگي و آماره تي جهت بررسي فرضيات مطرح شده از مدلسازي معادلات ساختاري (SEM) با رويكرد حداقل مربعات جزئي (PLS) استفاده شده است. در پايان، نتايج نشان مي دهد كه دولت از طريق هشت سياست، نقش تعين كننده اي در افزايش ارزش املاك و مستغلات بافت فرسوده و تقويت انسجام محله اي و افزايش تمايل ساكنان بافت و بساز و بفروشها در نوسازي بافتهاي فرسوده دارد. عدم اجراي دقيق دستورالعملهاي مرتبط با قانون، عدم همكاري بانكها، توان كم و اندك دستگاههاي متولي و اطلاع رساني ضعيف و ناكافي به مردم ساكن اين محلات باعث شده تا چريان مشاركت در ساماندهي بافت هاي فرسوده رو به كاهش بگذارد.