پايداري ميدان در طول تاريخ و تاثيرات كالبدي آن بر شكل شهر قزوين

ميدان به عنوان يك عنصر شهري تاثيرات زيادي را بر شكل گيري و سازماندهي فضايي شهر در دوره هاي مختلف تاريخي داشته است. واژه ميدان گاه در معناي خاص خود به عنوان يك فضاي شهري و در ارتباط با حضور انسان موجوديت مي يابد كه ايجاد كننده ارتباط، تماس و فعاليت آدمي مطرح مي گردد و گاه فضايي كه مطالعه شهر از دوران كهن، به خصوص شهرهاي ايران بعد از اسلام، گوياي آن است كه همواره ميدان نيز همچون ديگر اندام هاي موثر و كاركردي، در حيات جاري شهر، حضوري موثر دارد به طوريكه ميدان از دوره سلجوقيان به بعد شروع به تثبيت خود كرد و در دوره صفويه به مفاهيم عميق و كارآمدي در معماري و شهرسازي رسيده و در دوران قاجار به نهايت نقش خود دست يافته است، اما رفته رفته نقش مي بازد تا جايي كه از سال هاي مياني دوره پهلوي هويت خود را از دست داده و در دو دهه اخير نيز در بلاتكليفي مطلق به سر مي برد. آنچه كه امروز از مفهوم ميدان باقي مانده است هماني است كه در ذهن همگان و به طور يكسان از تقاطع چند خيابان كه فضايي در ميانه آن براي تفكيك حركت سواره پديد آمده و با تركيبي از پوشش گياهي، آب نما و فواره شكل مي گيرد و هيچ ارتباط معقولي با انسان، حركت انساني و حضور معني دار انسان برقرار نمي سازد. در اين پژوهش سعي شده است كه ابتدا سير تاريخي ميدان در جهان و ايران بررسي شده و سپس به مراحل شكل گيري و تحولات ميدان در شهر قزوين پرداخته شود. سپس گره هاي شهري قزوين دسته بندي گرديده و ويژگيهاي هر دسته و تاثيرات كالبدي آن بر شكل شهر مورد واكاوي قرارگيرد. در نهايت راهكارهايي جهت بهبود شكل و عملكرد هر يك و ضوابط لازم ارائه شده است. روش تحقيق در اين پژوهش روش توصيفي – تحليلي است كه با استفاده از مشاهده، مطالعه اسنادي و ابزار پرسشنامه يه انجام رسيده است.