طراحي محور اصلي محلات تاريخي با رويكرد ارتقاء گردشگري فرهنگي (نمونه موردي: محور امامزاده يحيي، محله عودلاجان، منطقه 12 شهر تهران)

به استناد «سند ملي راهبردي احياء ، بهسازي و نوسازي و توانمندسازي بافت هاي فرسوده و ناكارآمد شهري»، مصوب 16 /6 /93، محدوده هاي نيازمندِ احياء، بهسازي و نوسازي در چهار گروه؛ پهنه هاي واقع در محدوده تاريخي شهرها، پهنه-هاي نابسامان مياني شهرها كه حاصل ساخت و ساز دهه هاي اخيراند، پهنه هاي شهري با پيشينة روستايي و سكونت گاه هاي غيررسمي قابل شناسايي هستند. براين اساس مسايل، معضلات و نيازها، ويژگيهاي كالبدي ـ فضايي واجتماعي ـ اقتصادي، و دامنه فوريتهاي مداخله در هريك از چهار گروه نيز تفاوت هاي ماهوي دارد. هدف اصلي در اين پژوهش؛ طراحي و ساماندهي محور ساختاري امامزاده يحيي واقع در محله امامزاده يحيي در منطقه 12 شهر تهران، بهره گيري از پتانسيل هاي گردشگري فرهنگي است. به عبارت ديگر، سعي بر آن است تا از طريقِ بازگرداندن فعاليت هاي فرهنگي و گردشگري، به محدوده مركز تاريخي تهران در فرآيند احياي گردشگري فرهنگي مركز تاريخي و اقتصاد محله امامزاده يحيي را از اين طريق و بالخصوص گردشگري، احيا نمايد. روش تحقيق، تلفيقي از سنجش كمي و كيفي و بر اساس تحليل پرسشنامه هاي تهيه شده در طول پژوهش و نيز شناسايي صورت گرفته از محله در بخش قبل، با استفاده از روش تحليل راهبردي سوات، تحليل وضع موجود محله صورت گرفته و بر پايه نتايجِ حاصله، جدول اهداف، راهبرد و سياست هاي پيشنهادي ارائه شده است. سپس، بر پايه نتايج حاصل از جدول ارزيابي سوات و جدول اهداف، راهبرد و سياست پيشنهادي، طرح پيشنهادي و نتيجه گيري كلي ارائه شده است. در آخر پيشنهادات پژوهش، با هدف تقويت گردشگري فرهنگي ارائه شده است.