گامي به سوي امنيت پايدار مناطق مرزي با تاكيد بر نقش اقوام (نمونه موردي : قوم بلوچ در استان سيستان و بلوچستان)

تأمین امنیت ملی و وجود تهدیدهای امنیتی نرم یكی از مهمترین موضوعات روز كشورها در ارتباط با تحولات حال و آینده جهان است. جهانی شدن اقتضا می كند كشورهایی كه متشكل از اقوام هستند نسبت به دیگران برنامه ریزی دقیق و جامعتری داشته باشند. در كشور ایران بدلیل تشكیل شدن از اقوام متعدد نیاز به این امر مهم بیشتر احساس می گردد. یكی از اقوامی كه در ایران زندگی می كنند قوم بلوچ هستند كه در حاشیه ی مرزهای جنوب شرقی ساكنند.قوم و قومیت موضوعی مختص به كشوری خاص نمی باشد، بلكه موضوع قوم و قومیت یك پدیده فراگیر به حساب می آید كه اكثر كشورهای جهان درگیر آن بوده و همواره مترصد اتخاذ سیاست ها و استراتژی های مؤثر در قبال اقوام، خاصه اقوام مرزنشین خود می باشند. مسأله قومیت از جمله مهمترین مسائل سیاسی-امنیتی فراروی كشورهای كثیر القوم در سال های پایانی قرن بیستم محسوب شده و در قرن بیست و یكم نیز همچون گذشته مهم خواهد بود. اهمیت این مسأله سیاسی - امنیتی از فراگیری، تداوم، شدت و عمق آن ناشی می شود و این عوامل خود باعث گردیده اند كه نه تنها كشورهای در حال توسعه، بلكه اغلب واحدهای سیاسی با ویژگی های دموكراسی همچون بیشتر كشورهای اروپایی، كانادا و حتی روسیه فعلی، پدیده قوم و قومیت را به عنوان یك نیروی مهم در نظر گیرند. برقراری امنیت پایدار در یك منطقه بدون شك نیازمند مؤلفه های فراوانی است. تاثیر متقابل اقوام و امنیت بر یكدیگر، عوامل فرامنطقه ای، فرهنگ، اعتقادات و باورهای قومی و مذهبی و... می تواند در استقرار امنیت پایدار نقش به سزایی داشته باشد. امنیت پدیده ای ثابت و مشخص نیست بنابراین عامل زمان، ایدئولوژی، اوضاع و احوال بین المللی، موقعیت كشور و دید و نظر رهبران، نخبگان و مردم در كیفیت و كمیت امنیت و نحوه تحصیل و حفظ آن تأثیر بسزایی دارد. پژوهش حاضر به بررسی نقش قوم بلوچ در امنیت پایدار مناطق مرزی استان سیستان و بلوچستان می پردازد. روش تحقیق در این مقاله توصیفی - تحلیلی وروش گرد آوری اطلاعات كتابخانه ای و میدانی می باشد.