ارتقا تاب‌آوري اجتماعي در محله‌هاي تاريخي راهبردي در فرآيند بازآفريني پايدار شهري (نمونه موردي: محله صوفيان بروجرد)

در چند دهه‌ي اخير اجراي طرح‌هاي مرمت شهري و با ورود پايداري در اين عرصه رهيافتي تحت عنوان بازآفريني پايدار شهري موردتوجه قرار گرفت؛ اين رهيافت بازآفريني به‌عنوان رويكردي همه‌جانبه‌نگر و كل‌گرا به همه‌ي ابعاد و مسئله‌ي شهري، ابعاد اجتماعي، اقتصادي، زيست‌محيطي و كالبدي را مورد توجه قرار مي‌دهد. در محله‌هاي تاريخي ناكارآمدي‌هاي به‌كارآمده سبب افزايش آسيب‌پذيري در همه‌ي ابعاد ازجمله بعد اجتماعي شده است. براي رسيدن و تحقق پايداري در اين محله‌ها نيازمند جامعه‌اي تاب‌آور با ظرفيت‌هاي اجتماعي بالا هستيم، كه لازمه‌ي آن شناخت ابعاد و شاخصه‌هاي ابعاد تاب‌آوري اجتماعي است؛ سرمايه‌هاي اجتماعي، امنيت اجتماعي، سبك زندگي، دانش و آگاهي، مذهب، نگرش و جهان‌بيني و ... از مؤلفه‌هاي اثرگذار بر اين موضوع است. از اين‌رو در پژوهش حاضر با هدف ارائه و چارچوبي در جهت تبيين ابعاد و شاخص‌هاي تاب‌آوري اجتماعي جهت تقويت بعد اجتماعي محله‌ها و توانايي ساكنان در مقابله با سوانح و مخاطرات براي دستيابي به بازآفريني پايدار شهري پرداخته مي‌شود. روش كار در اين پژوهش به‌صورت كيفي و از نوع توصيفي است كه اطلاعات از طريق مطالعات كتابخانه‌اي و مشاهدات عيني از محله‌ي صوفيان بروجرد جمع‌آوري شده است و با استفاده از جدول swot امكانات، محدوديت‌ها، فرصت‌ها و تهديدهاي محله در تاب‌آوري اجتماعي مورد تحليل و بررسي قرار گرفته است. كه نتايج نشان از تدافعي بودن راهبرد، اﻳﻦراﻫﺒﺮدﻫﺎ ﺑﺮاي ﺑﻪ ﺣﺪاﻗﻞرﺳﺎﻧﺪن زﻳﺎﻧﻬﺎي ﻧﺎﺷﻲ از ﺗﻬﺪﻳﺪﻫﺎ و ﻧﻘﺎط ضعف محله مي‌باشد.