ارزيابي آسيب پذيري شبكه معابر در زمان بحران (نمونه موردي: منطقه شش شهر تهران)

شبكه معابر شهري از مهمترين اجزاي شهرها در مواقع بحران محسوب مي شوند كه در بحث مديريت بحران تاكيد ويژه اي بر آن مي شود. در صورتي كه شبكه معابر شهري به دلايلي چون كم عرض بودن معابر، تمركز زياد جمعيت در بافت، بلندمرتبه سازي هاي غيراصولي و... دچار نارسائي باشد، كارايي خود را از دست ميدهد. در اين پژوهش آسيب پذيري بافت و شبكه معابر منطقه شش شهرداري تهران از منظر مديريت بحران مورد بررسي قرار گرفته است. براي اين منظور پس بيان ابعاد نظري موضوع، معيارها و شاخص هاي سنجش آسيب پذيري معابر استخراج و در محدوده مورد مطالعه ارزيابي مي شود. اين تحقيق از منظر هدف، از نوع تحقيقات كاربردي است. روش تحقيق حاضر تحليلي و مبتني بر توصيف، تحليل و ارزيابي است. نتيجه تحليل هاي صورت گرفته با استفاده از فرايند تحليل سلسله مراتبي و GIS نشان ميدهد، بافت ها و شبكه معابر محله هاي يوسف آباد و فاطمي، كريمخان و حافظ، طالقاني به دلايلي چون قدمت و تبعيت از فرم زمين در زمره بخش هاي با آسيب پذيري متوسط قرار دارند. همچنين از ميان معيارهاي موثر بر آسيب پذيري در مواقع بحران، فرسودگي مهمترين عامل مي باشد. پس از آن تراكم ساختماني و عرض معابر ، ريز دانگي و عمر بنا در مرتبه بعدي قرار گرفته اند.