بررسي روانشناسي محيط در طراحي فضاهاي عمومي در راستاي ارتقاي تعاملات اجتماعي

روانشناسي محيطي محملي نو براي جستجوي عوامل تاثيرگذار بر طراحي محيط است. در اين علم سه عامل اساسي انسان، محيط و رابطه بين انسان و محيط را مورد بررسي قرار مي گيرد تا چگونگي كنش و واكنش و تاثيرگذاري هريك را بر ديگري مشخص شود. بر اين اساس ميتوان روانشناسي محيط را با طراحي محيط و معماري در پيوند ديد. اين فرآيند به صورت چرخه اي است كه از ادراك شروع شده به شكل گيري رفتار و همچنين تغيير در محيط مي انجامد. اين تغييرات دوباره در اين چرخه ادراك شده و اين فرآيند تكرار مي شود. انسان به منظور ارضاء نيازهاي خويش از محيط اطلاعاتي كسب مي كند كه در نتيجه سبب ادراك محيط خواهد شد. همچنين فضاهاي عمومي بستركالبدي تعاملات اجتماعي مردم است و داراي رسالتي براي افزايش سرمايه اجتماعي درجوامع، در بسترتعاملات و مراودات اجتماعي مي دانند كه مي توانند بستري براي توسعه و شكل گيري هويت فردي و اجتماعي باشد. تعاملات اجتماعي در معناي كلي، مترادف با بالا بردن كيفيت زندگي انسان نسل حاضر و نسل آينده با در نظر گرفتن استعدادها و ظرفيت هاي او و برآوردن نيازهاي همه اقشار است و شاخص هايي همچون افزايش سطح آموزش، عدالت اجتماعي و مشاركت مردمي و غيره دارد. بنابراين شناخت عوامل تأثيرگذار روانشناسي محيط بر ايجاد فضاهاي عمومي مطلوب حائز اهميت مي باشد. مقاله حاضر با هدف شناخت عوامل تأثيرگذار روانشناسي محيط بر ايجاد فضاهاي عمومي در راستا تعاملات اجتماعي، به روش اسنادي استواراست. يافته هاي مطالعات نشان مي دهد، احساس جمعي و مواردي چون: عضويت، تأثيرگذاربودن، برآوردن نيازها و ارتباطات حسي مشترك در حيطه روانشناسي محيط در طراحي فضاهاي عمومي بايد مدنظر قرار گيرند