بهسازي و نوسازي بافت فرسوده ي شهري در راستاي تحقق شهرِ پايدار (مطالعه موردي: محله حفصيه و دهكده سيدي بوسعيد در كشور تونس)

در دهه هاي اخير بافت هاي فرسوده و بخش هاي قديمي شهرها، دركانون مطالعات شهرسازي و معماري قرار گرفته اند. لزوم توجه به اين بخش از شهرها، زماني بيشتر آشكار مي شود كه ايجاد شهر پايدار، هدفِ برنامه ريزان و مديران قرار بگيرد. بديهي است كه رفع ناپايداري بافت هاي فرسوده و نوسازي، بهسازي و بازآفريني آنها، در راستاي رسيدن به شهر پايدار، ناگزير است. مطالعه ي تجارب جهاني، چالش هاي پيش رو را در اين زمينه آشكار مي كند. از اين رو در اين مقاله به مطالعه و تحليل تجارب كشور تونس در برنامه ها و مداخلات باسازي بافت فرسوده ، پرداخته شده است. محله حفصيه در شهر تونس و دهكده سيدي بوسعيد به عنوان نمونه موردي در اين پژوهش توصيف و تحليل شده اند. روش تحقيق در اين مقاله توصيفي-تحليلي و تاريخي-تفسيري مي باشد. مطالعات نشان مي دهد كه توجه صرف به كالبد، نمي تواند نتايج مثبتي در پروژه هاي بهسازي و نوسازي بافت فرسوده، به دنبال داشته باشد. بلكه بايد همزمان بر ملاحظات اجتماعي، اقتصادي، فرهنگي و هنري پروژه هم تاكيد نمود. تجارب كشور تونس در اين زمينه نيز تاييدي بر اين امر است كه مشاركت مردمي در امر بازسازي، حفظ جمعيت ساكن و شاغل در منطقه، ايجاد احساس تعلق، تدابير اقتصادي، حفظ هويت منطقه در طرح ها و ساخت و سازهاي جديد و همچنين بهره گيري از نيروهاي بومي منطقه، توانسته است نتايج قابل قبولي را در پروژه ها به ارمغان بياورد.