مقايسه روش‌هاي سنتي و جديد كنترل تب شير در گاوهاي شيري

تب شير يكي از بيماري‌هاي مهم گاوها در دوره انتقال است كه توانايي گاو در پاسخ به تخليه سريع كلسيم از خون به آغوز را كاهش مي‏دهد و در شرايط شديد، حتي مرگ‌ آور است (Charbonneau et al., 2006) گاوهايي كه زنده مي‏مانند به بيماري‌هاي متابوليكي، ورم‏پستان، جفت‌ماندگي، كتوز و جابجايي شيردان مستعد مي‏شوند (Curtis et al., 1983) و توليد شير در آن‌ها كاهش مي‌يابد (Block, 1984). تحقيقات جديد نشان داده است كه كاهش كلسيم پيرامون زايمان سبب كاهش عملكرد سيستم ايمني (Kimura et al., 2006) و توليدمثلي هم شده است (Martinez et al., 2012). تحقيقات مختلف نشان مي‌دهد كه به‌طور متوسط 50 درصد از گاوهاي تازه‌زا به تب شير تحت بالني دچار مي‌شوند كه تبعات زيادي را به ‌دنبال دارد. پژوهشگران نروژي در مطالعات اوليه خود ثابت كردند كه جيره‌هاي با سديم و پتاسيم بالا و كلر و گوگرد پايين، خطر بروز تب شير را افزايش مي‏دهند، درحالي‌كه با افزايش كلر و گوگرد و كاهش پتاسيم و سديم جيره خوراكي، بروز تب شير كاهش چشمگيري مي‏يابد (Ender et al., 1962). مطالعات متعدد ديگر در توافق با اين يافته‏ها، نشان دادند كه افزايش يون‌هاي كلر و گوگرد جيره باعث جلوگيري از تب شير مي‏شود (Block, 1984; Benjamin, 1978; Oetzel and Barmore, 1993).