تاثير گرايش كارآفرينانه بر تحقق اقتصاد مقاومتي با در نظر گرفتن نقش تعديل گر عوامل محيطي در شركت هاي كوچك و متوسط استان آذربايجان غربي

هدف اصلي تحقيق حاضر بررسي تاثير گرايش كارآفرينده بر تحقق اقتصاد مقاومتي با در نظر گرفتن نقش تعديل گر عوامل محيطي در شركت هاي كوچك و متوسط استان آذربايجان غربي بود. روش تحقيق حاضر توصيفي - پيمايشي بود. جامعه آماري تحقيق حاضر كليه مديران و مسئولان شركت هاي كوچك و متوسط استان آذربايجان غربي بود كه تعداد آنها 2609 نفر مي باشد. حجم نمونه آماري با استفاده از فرمول كوكران 334 نفر برآورد شد و به روش نمونه گيري تصادفي طبقه اي انتخاب شدند. ابزار جمع آوري اطلاعات پرسشنامه بود. براي سنجش اقتصاد مقاومتي از پرسشنامه محمدي (1391)، براي سنجش گرايش كارآفرينانه از پرسشنامه وود و همكاران (2010) و براي سنجش عوامل محيطي از پرسشنامه مقيمي (1393) استفاده شد. روايي پرسشنامه توسط استاد راهنما و تني چند از اساتيد مديريت تاييد شد. و پايايي پرسشنامه ها توسط آلفاي كرونباخ تاييد شد كه براي پرسشنامه اقتصاد مقاومتي 0/89 و عوامل محيطي 0/91 و گرايش كارآفرينانه 0 / 87 بدست آمد. پرسشنامه هاي جمع آوري شده بوسيله آزمون كولموگروفاسميرنوف و آزمون رگرسيون خطي سلسله مراتبي مورد تجزيه و تحليل قرار گرفت. نتايج حاصل نشان داد كه عوامل محيطي رابطه بين گرايش كارآفرينده و اقتصاد مقاومتي را تعديل مي كند.