بهينه سازي خطوط اتوبوسراني با استفاده از مدل MCMTrPrP1

رشد روزافزون جمعيت و به تبع آن توسعه شهرها موجب بروز مشكلاتي در جابه جايي انسان و كالا ميشود. توسعه شهري باعث افزايش تقاضاي سفر شده است. با بررسي هاي انجام شده ملاحظه ميشود كه حمل ونقل همگاني موجود اين تقاضا را كفايت نميكند. از طرفي تقاضاي حمل و نقل در آينده استفاده بيش از پيش از سيستم هاي حمل و نقل همگاني و بهبود آن را توجيه مي نمايد. بهبود سيستم اتوبوسراني در دو سطح، يكي از طريق تغيير در شبكه اتوبوسراني از نظر مسير و تعداد خطوط و طراحي يك شبكه جديد و ديگري، از طريق عملكرد خطوط امكان پذير مي باشد. بنابراين طراحي شبكه اتوبوسراني با هدف بهبود وضعيت حمل و نقل همگاني مي تواند از اهميت فراواني برخوردار باشد. در اين پژوهش فرض بر آن است كه ايستگاه هاي ابتدايي و انتهاي داراي بهترين موقيت بوده و مسيريابي بين آنها صورت مي گيرد. هشت فاكتور اصلي در مسيريابي خطوط اتوبوسراني انتخاب شد و با اعمال اين فاكتورها و با استفاده از عمليات يافتن نزديكترين مسير در محيط سيستم اطلاعات جغرافيايي ، مسيرهاي جديد و بهينه تعيين گردند.