بررسي تاثير روش تدريس مبتني بر همياري در آموزش علوم

در گذر زمان، انديشه ورزان روش هاي تدريس نظام مند و خلاقانه اي را پديد آورده اند. هر يك از روش هاي تدريس، زماني كه پديد آمدند براي تسهيل يادگيري يادگيرندگان اثر بخش ارزيابي مي شدند. اكنون بر پايه ي دستاوردهاي علمي هم روش هاي تدريس براي تسهيل يادگيري پيشنهاد مي گردند. آنچه در اين ميان حائز اهميت است آنست كه معلمان و مدرسان خود را در برابر تنوع روش هاي تدريس نبازند. پيش از اين، معلم بود كه نحوه ي تدريس را مشخص مي كرد. ولي امروزه نظر بر آن است كه روش تدريس بايد با نحوه يادگيري فرد آموزنده همخوان باشد. تبعيت نكردن از اين اصل به معناي غفلت كردن از امكاناتي است كه معلم بر پايه ي آنها مي تواند به غني سازي فرايند ياددهي و يادگيري بپردازد. به هر روي پژوهش گران كوشيده اند شيوه هاي گوناگون يادگيري دانش آموزان را شناسايي كنند و براساس آن راهكارهايي براي تدريس در كلاس ارائه دهند. موضوع و بحث اين مقاله حاضر روش تدريس همياري مي باشد. جامعه شناسان، روان شناسان اجتماعي، مردم شناسان و ديگر انديشه ورزان در حوزه علوم انساني و حتي علوم تجربي بر اين نكته كه زندگي انسان از طريق همياري و همكاري با سايرين معنادار مي شود تاكيد ورزيده اند. در اين مقاله ضمن ذكر ويژگي هاي اين نوع يادگيري به تطابق اين روش با اصول شش گانه آموزش كه پرداخته شده است.