تعيين اثرات بكارگيري سامانه هاي حمل و نقل هوشمند بويژه Weign In Motion بر توسعه پايدار با رويكرد حفظ محيط زيست

توسعه پايدار، عامل پايداري منابع تجديد ناپذير يا به عبارت بهتر، منابع محدودي است كه براي تداوم زندگي نسل آينده بر روي كره زمين ضروري مي باشد. بر اين اساس، لازمست فرآيندي سازگار با نيازهاي حال و آينده در زمينه: "استفاده از منابع "، "هدايت سرمايه گذاري ها" ، "جهت گيري و توسعه فن آوري " و "تغييرات نهادي" به منظور توسعه پايدار شكل گيرد. از مهمترين منابع تجديد ناپذير كه به رايگان در اختيار بشر امروز قرار گرفته، محيط زيست مي باشد. راهسازي و تسهيل در حمل و نقل، علي رغم فوايد متعددي كه براي نسل امروز فراهم نموده، به واسطه ايجاد تغييرات زيست محيطي بويژه در نواحي غير شهري، استفاده از منابع محدود سازه اي و سوخت هاي فسيلي و افزايش انتشار آلاينده هاي هوا، موجب بروز چالش هاي جدي و تعارض با توسعه پايدار گرديده است. از اين رو لازمست با بهره گيري از فن آوري هاي نوين در جهت بهبود پايداري اين بخش مهم از توسعه جامعه بشري گام برداشت. استفاده از سامانه هاي حمل و نقل هوشمند (ITS) در راهسازي، مزاياي متعدد و متنوعي را بدنبال دارد كه از مهمترين آنها مي توان به كاهش هزينه هاي نگهداري راه، بهبود وضعيت محيط زيست و ارتقاء ايمني اشاره نمود. در اين مقاله بر آنيم تا به بررسي تاثيرات ناشي از بكارگيري سامانه هاي حمل و نقل هوشمند بويژه سامانه توزين حين حركت (WIM) بر توسعه پايدار با رويكرد محيط زيست پرداخته و عوامل موثر بر ارتقاء كار آيي سامانه هاي مذكور را شناسايي نماييم.