پديدآورندگان :
علي ميرزايي عرفان دانشگاه تهران - پرديس كشاورزي و منابع طبيعي - گروه ترويج و آموزش كشاورزي , اسدي علي دانشگاه تهران - پرديس كشاورزي و منابع طبيعي - گروه مديريت و توسعه كشاورزي , ملك محمدي ايرج دانشگاه تهران - پرديس كشاورزي و منابع طبيعي - گروه ترويج و آموزش كشاورزي
كليدواژه :
سرمايه اجتماعي , سازمان كشاورزان , نظام خدمات ترويج كشاورزي , ارتباط تعاملي , مطالعه كتابخانه اي
چكيده فارسي :
هم اكنون مناسبات جهان در عرصه هاي مختلف اقتصادي، اجتماعي، سياسي و فرهنگي به شدت در حال دگرگوني است. بخش كشاورزي نيز به عنوان يك سازمان بزرگ و در هم تنيده همراه با كليه مولفه ها و زير بخش هايش، براي حفظ بقا و ادامه عملكرد كارا، ناگزير به انجام تعديلات متناسب با جريانات تغيير ميباشد كه نظام خدماتي ترويج نيز، از اين قاعده مستثني نيست. چنان كه با كاهش بودجه هاي دولتي، كمبود منابع در دسترس و تغيير در فلسفه مربوط به مقياس مناسب تصدي گري هاي بخش دولتي، بسياري از حكومت ها به روشني دريافته اند كه همچون گذشته قادر به تهيه و تدارك خدمات مشاوره اي در بخش كشاورزي نيستند و از اين رو، تلاش براي تمركززدايي و تفويض اختيارات به سطوح پايين تر و جلب مشاركت مخاطبان برنامه ها را وجهه همت خود قرار داده اند. افزون بر اين، بسياري از صاحبنظران توسعه روستايي به اين باور رسيده اند كه كمبود مواد غذايي و ضعف معيشت در اغلب جوامع روستايي كنوني، ريشه در عدم حضور و مشاركت ضعيف توليدكنندگان در سياست گذاري ها و تصميم گيري ها دارد، نه محدوديت فن آورانه. با توجه موارد فوق، هدف از اين مطالعه بررسي نقش و جايگاه سازمان هاي كشاورزان در نظام هاي نوين خدمات ترويج كشاورزي است كه از طريق بررسي اسناد كتابخانه اي و كاوش هاي اينترنتي صورت گرفته است. يافته هاي مطالعه در وهله اول حكايت از آن داشت كه رابطه ميان سازمان هاي كشاورزان و نظام خدماتي ترويج كشاورزي، ارتباطي تعاملي و هم افزاست. چنان كه ترويج كشاورزي با كمك به ايجاد ظرفيت هاي فني و بهبود سواد عملياتي اعضاي تشكلهاء شانس موفقيت آنان را در دنياي عمل افزايش مي دهد كه در اين مسير، ميتوان به نقش نظام ترويج در زمينه توانمندسازي، سازماندهي اجتماعي، توسعه منابع انساني، آموزش و حل مساله اشاره كرد. از سوي ديگر، سازمانهاي كشاورزان ضمن كمك به تأمين اعتبارات مورد نياز، ميتوانند بخش عمده اي از مسئوليتها و وظايف نظام خدماتي ترويج كشاورزي را بر عهده بگيرند و سطح پوشش آن را تا حد زيادي گسترش دهند. بنابراين، رهيافت هاي نوين ترويج كشاورزي در راستاي بهبود كارايي و اثربخشي خدمات مشاوره اي، با اتخاذ رويكردي كثرت گرايانه، بيش از هر چيز به ايجاد سرمايه اجتماعي در روستاها و استفاده از تشكل هاي جامعه محلي نظير سازمان هاي كشاورزان و مردم نهاد (NGOS) گرايش دارند. چرا كه اين نهادها به عنوان ساختارهايي ميانجي بين بخش هاي دولتي و غيردولتي، داراي بهترين پتانسيل ها براي مديريت فرآيندهاي ترويج و توسعه مشاركتي جديد هستند و مي توانند پاسخ مناسبي را براي برآوردن نيازهاي اصيل جوامع توليد كننده به همراه داشته باشند.
چكيده لاتين :
Today, the world ties in economic, social, political and cultural areas are progressively changing. Agriculture sector, as a large body with its complex components, is also subjected to profound alterations and modifications to survive and drive its mandatory functions. This phenomenon, in contrast to fund reduction, limited resources, and change in public incumbencies, would impose certain constraints in procurement and rendering consultancy services in agriculture service. Given the matter, efforts towards decentralization and entrusting duties to lower levels and attracting clients participation, lie within the current policy. In addition, many professionals of rural development believe that foodstuff deficiency and poor livelihoods in most rural areas stem in absence of producers in policy-making and decision-making processes rather than technological failures. To this end, this study focuses on investigating the role and status of Agricultural Organizations (AOs) in the system of agricultural extension service (AES) through library search and internet review. Findings initially attested existing of an interactive and cumulative relation between AOs and AES. Agricultural extension shall empower AOs through building technical capacities and know-how. To this end, extension role in social empowerment, organization, HRD, education and problem solving can not be omitted. On the other hand, AOs may contribute to credit supply and taking over many functions in terms of agricultural extension service and expansion of its outreach. Therefore, new approaches shall be adopted in extension field to improve and mobilize consultancy services, creation of social capital in rural areas and activation of local CBOs/NGOs. Such institutions, while intermediate between public and private sectors, deserve upmost potentials in management of extension process and participatory development campaigns in favor of meeting genius needs of target producing communities.
