نقش سازمانهاي روستايي بر مديريت روستا در ايران

The role of rural organizations in rural management of Iran

در ايران تا قبل از دهه 1340 و اجراي اصلاحات ارضي، دولت سازمان كارآمدي در سطوح محلي، منطقه اي و مركزي ايجاد نكرده بود. پس از اصلاحات ارضي با وجود شكل گيري سازمانهاي روستايي محلي و مركزي، تغييرات پياپي قوانين و تشكيل و انحلال مستمر سازمانهاي ذيربط در امور روستايي و كشاورزي، مشكلاتي براي مديريت توسعه روستايي ايجاد كرد. در فرآيند مديريت توسعه روستايي، وجود سازمان و تشكيلات مناسب در سطح ملي، منطقه اي و محلي متناسب با ساختار جامعه روستايي بسيار ضروي است، زيرا اين سازمانها مي توانند اقدامات و تلاش هاي موجود در اين فرآيند را نهادينه كنند. اين سازمان ها همچنين مي توانند ماهيت دولتي، مردمي و يا دولتي- مردمي داشته باشند. آن چه مهم است كارآمدي اين سازمانها و توان آن ها براي جلب مشاركت بيشتر مردم در فرآيند توسعه روستايي است. در اين مقاله كوشيده شده است تا ضمن معرفي سازمانهاي روستايي قبل و بعد از انقلاب اسلامي و تاثير اين سازمان ها بر مديريت روستا، راهكارهايي در جهت بهبود اثر بخشي سازمان هاي روستايي ارائه شود.

Prior to 1960s which is marked by implementing land reform in Iran, government had not created any dynamic organization at local, provincial, and national levels. Despite formation of local and central rural organizations, serial changes in laws and continuous formation and liquidation of rural and agricultural organizations have led to serious problems in management of rural development. In the process of rural development's management, tailor-made organization and institution at national, provincial and local levels specific to the structure of rural communities seem highly essential because they can institutionalize and facilitate the measures and efforts of this process. These organizations can either pose public, private or public-private natures. The effectiveness of these organizations and their ability to attract more people's participation in the process of rural development is very important. This article has tried to introduce rural organizations before and after the Islamic Revolution and their impacts on rural management status. At the end, some strategic solutions for improving the effectiveness of rural organizations are suggested.