هم آميزي نظام هاي دانش مدرن و بومي براي نيل به توسعه پايدار

با ظهور اقتصاد دانش محور جهاني، توانايي يك كشور براي ايجاد و تحرك بخشيدن به سرمايه دانشي، به اندازه دسترسي به سرمايه هاي فيزيكي و مالي براي رسيدن به توسعه پايدار ضروري مي باشد. مؤلفه اصلي نظام دانشي هر كشور دانش بومي آن مي باشد. دانش بومي هر منطقه شامل مهارت ها، تجارب، بينش و بصيرت مردم آن منطقه براي بهبود و ايجاد معيشت پايدار م يباشد. دانش بومي سرمايه اجتماعي فقرا مي باشد و دارايي عمده آنان در تقلاي حيات، توليد غذا و سرپناه و توانايي كنترل آنان براي زندگي مي باشد. دانش بومي پايه و اساس اطلاعاتي جوامع مي باشد كه ارتباطات و تصميم گيري را در بين افراد جوامع تسهيل مي كند. نظام هاي دانش بومي پويا بوده و به طور مداوم تحت تأثير خلاقيت و تجارب افراد داخل جوامع و همچنين تماس با نظا مهاي بيروني قرار م يگيرد. امروزه دانش بومي بسياري از مناطق در مقياس جهاني به دليل تغييرات زيست محيطي و نيز مواجه با تغييرات سريع اقتصادي – سياسي و فرهنگي در حال از بين رفتن مي باشد. با توجه به اهميت دانش بومي در فرايند توسعه پايدار، هنوز به طور كامل به آن توجه نميشود. رهيافت ها و نظري ههايي كه در فرايند توسعه به كار مي روند، عمدتاً به انتقال فناوري از مناطق پيشرفته توجه دارند و اين امر باعث چشم پوشي از پتانسيل هاي موجود در تجربيات و دانش افراد محلي م يشود. در اين مقاله پس از مطالعات كتابخانه ي و بررسي هاي اينترنتي، اهميت دانش بومي در توسعه پايدار محلي و هم آميزي دانش بومي با دانش مدرن بحث خواهد شد.