مدلسازي تعيين ميزان مناسبت كاربري اراضي با استفاده از روشهاي تصميم گيري چند معياره مكاني

در چند دهه اخير افزايش جمعيت، توسعه شتابان صنعتي، استفاده نامطلوب از سرزمين، توسعه بخشي و، ... استفاده پايدار از منابع مختلف كشور را با مشكلات فراوان روبه رو ساخته است . رويكرد آمايش سرزمين كه از تلاقي سه حوزه اصلي دانش اقتصاد، جامعه شناسي و جغرافيا حاصل مي گردد، در تلاش است كه فضاي حاصل از تعامل دو عنصر انسان و فعاليت در محيط را بگونه اي سازماندهي نمايد كه پايداري توسعه در ابعاد گوناگون حاصل گردد . ماهيت مكان مرجع بودن مطالعات آمايش سرزمين از يك طرف و تصميم گيري در چندين بعد محيطي، اقتصادي و اجتماعي از طرف ديگر، استفاده از روشهاي تصميم گيري چند معياره مكاني(SMCDA) . را در اين خصوص ضروري ساخته است يكي از مسائل مهم در آمايش سرزمين، تعيين مناسبت كاربري اراضي مي باشد . در اين مسئله بايستي با توجه به معيارهايي محيطي از جمله شيب، ارتفاع، جهت شيب، اقليم، فرسايش، قابليت اراضي، خاك و همچنين فاكتورهاي اقتصادي و اجتماعي، بهترين كاربري را براي هر واحد از زمين تعيين نمود . در اين تحقيق با توجه به معيارهايي محيطي و بر اساس چهار روش تصميم گيري مكاني شاملAHPو SAW ،ELECTRE ،TOPSIS مدل مناسبت كاربري ها توسعه يافته است . به اين ترتيب مي توان گفت كه توسعه مدل مفهومي مناسبت كاربري سرزمين به كمك SMCDA در اين تحقيق مد نظر قرار گرفته است .