بررسي عملكرد سازه هاي فولادي جداسازي شده با جداگرهاي پاندولي اصطكاكي سه گانه دردوحالت خطي و غيرخطي

در مطالعه پيش رو تفاوت مدلسازي ارتجاعي و غيرارتجاعي روسازه هاي قرارگرفته بر روي جداگرهاي آونگي اصطكاكي سه گانه مورد بررسي قرارگرفته است. براي كاهش اثرات زلزله برساختمانها، استفاده از سيستم هاي جداساز يك راه حل موثر براي مقابله با تحريكات لرزه اي مي باشد. طراحي جداسازهاي لرزه اي به گونه اي است كه منجر به طرح روسازهاي نسبتا صلب با تغيير مكان نسبي پايين مي شود. يكي از راههايي كه بتوان هم تغيير مكانهاي بين طبقه اي و هم شتاب طبقات را كاهش داد، استفاده از جداسازهاي لرزه اي است. در مطالعه سازه هاي جداسازي شده به طور معمول روسازه بصورت ارتجاعي مدل مي گردد، ولي تحقيقات زيادي در مورد رفتار سازه در صورت ورود المانهاي تير و ستون به ناحيه غيرخطي انجام نشده است. اين امر در زلزله هاي با شدت بالا و در صورتي كه جداگر به انتهاي ظرفيت تغيير مكاني خود برسد محتمل است. براي اين منظور جداگرهاي پاندول اصطكاكي سه گانه كه جديدترين نوع جداگرهاي اصطكاكي به شمارمي رود انتخاب شده و سازه هاي فولادي باتعداد طبقات 4 و 7 و 10 بر روي آن قرارگرفته است. علاوه بر مدلسازي غيرخطي رفتار جداگر، رفتار تير و ستون هاي سازه نيز در دو حالت خطي و غيرخطي مدلسازي شده است كه باتوجه به نتايج به دست آمده، سه روسازه تحت هفت زلزله مقياس شده MCE وارد حالت غيرخطي نشده است و با افزايش دوره تناوب موثر و ميرايي موثر جداساز ميزان شتاب بام و دريفت طبقات كاهش يافته است.