بازنمايي پوشاك دوره ساساني، بر اساس مقايسه تطبيقي نقوش برجسته و ظروف

در دوره هايي از زمان، واقعيت و ظهور و بيان آن با استفاده از ميانجي هايي صورت مي گيرد كه بازتاب ذهني يكي ازاين موارد بوده است. هنر، خلق بستري متعالي براي انديشه هاي انساني است كه همواره در طول تاريخ، ايران، مبدع بسياري از شيوه ها در زمينه هنر بوده است، شيوه هاي هنري كه در دوران ساسانيان به اوج خود رسيده، از طرفي اهميتي كه پوشاك در طول تاريخ بشري داشته، واقعيتي غير قابل انكار است. پوشاك در دوران ساساني، نشان دهنده منزلت اجتماعي افراد بوده و با توجه به درباري بودن هنر در اين دوران، در آثار هنري مانند نقوش برجسته و فلزكاري با لباسهايي مواجه هستيم كه به لحاظ تزيين و زيبايي در اوج بوده اند. در اين مقاله با استناد به منابع مكتوب تاريخي، به زمين هاي كه هنر براي بروز و خودنمايي پوشاك ايجاد كرده، پرداخته شده است. پرسشي كه در اينجا مطرح مي شود اين است كه چه شباهتهايي بين اين دو هنر از منظر پوشاك وجود دارد و هنر، چگونه براي اين واقعيت بيروني زمينه بروز و ظهور ايجاد مي كند. در اين پژوهش با رويكرد توصيفي- تحليلي، و به روش كتابخانه اي، ابتدا به معرفي اين دو هنر و نهايتا زمينه هاي بازتاب پوشاك در آنها پرداخته خواهد شد. نتيجه حاصل از پژوهش نشان مي دهد كه اين دو هنر در اوج اسطوره اي بودن، به گونه اي واقع نمايانه نيز هستند.