بازگشت به مثابه سنت برساخته بررسي موردي آراي دكتر علي شريعتي

يكي از مهمترين دغدغه هاي روشنفكران دهه 40 و 50 ش. در ايران مفهوم بازگشت به خويشتن بود كه چنين دغدغه اي به فور در آثار جلال آ ل احمد، شريعتي، فرديد و نصر به چشم مي خورد. درهمين زمينه بايد پرسيد: بازگشت به كدامين خويشتن در مقابل، اين بازگشت از يك سو، به معناي نفي حال و از سوي ديگر، به معناي بازگشت به گذشته است. با وجود اين، چنين بازگشتي متضمن دو پيش فرض است: اولا دلالت بر آگاهي نسبت به ميراث گذشته دارد؛ در ثاني اين بازگشت به معناي رجعت به سنت اصيل است. در حالي كه با مداقه، باژگوني اين دو پيش فرض بيش از پيش نمايان خواهد شد. از اين رو، جستار حاضر بر اين فرض مبتني است كه سنت برساخته در آراي آ لاحمد بر يك آنتاگونيسم استوار است كه تالي منطقي آن چيزي نيست جز بوم يگرايي و ممزوج كردن امر ديني با امر سياسي.